پرش به محتوا

اسماعیل سلطانیان

از ویکی‌گفتاورد

اسماعیل سلطانیان (۱۶ آوریل ۱۹۵۱ – ۱۴ ژوئن ۲۰۲۳) (۲۶ فروردین ۱۳۳۰ – ۲۴ خرداد ۱۴۰۲) بازیگر ایرانی بود. زادهٔ روستای هرسین، کرمانشاه، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ بازیگری و کارگردانی از دانشکدهٔ هنرهای دراماتیک؛ از ۱۹۸۵م/ ۱۳۶۴ش به سینما درآمد و نقش‌های بسیاری در فیلم‌ها و سریال‌ها آفرید. به کارگردانی و فیلم‌نامه‌نویسی نیز روی آورد.[۱]

گفتاوردها

[ویرایش]
  • از راهی که برای خودم انتخاب کردم راضی هستم. یادم می‌آید ۱۲ ساله بودم که روی صحنه تئاتر نقش یک پیرمرد ۷۰ ساله را بازی می‌کردم و با چسب دوقلو روی صورتم پنبه می‌چسباندم. من برای رسیدن به آرزوهایم خیلی تلاش کردم، اما یک هنرمند حداقل توقع دارد پس از ۴۰ سال کار یک سرپناهی داشته باشد و خانه به دوش نباشد و از طرفی نیاز مالی هم نداشته باشد… با این همه خوشحالم که همیشه این مردم بودند که دستمزد واقعی ما را داده‌اند و مشوقمان بودند.
    • ۲۴ اکتبر ۲۰۱۱/ ۲ آبان ۱۳۹۰، مصاحبه با «جام جم»[۲]
  • من به سینما جفا کردم نه سینما به من؛ سینما راهی را که باید برود، می‌رود. زمانه از شوری به تلخی رسیده، من به چشم راستم گفته‌ام دردت را به چشم چپم مگو، شاید روزی به تو خیانت کرد. یکرنگی‌ها از بین رفته‌است.
  • می‌دانم روزی فرا می‌رسد که مولاناها و حافظ‌ها دوباره ظهور خواهند کرد و مفهوم عشق و انسان دوستی دوباره احیا می‌شود. امیدوارم روزی برسد که همه به جای «یا علی» گفتن، «با علی» باشند و در جهت تکریم همدیگر قدم بردارند.
    • ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۴/ ۲۳ شهریور ۱۳۹۳، مصاحبه با «سینماپرس»[۳]
  • در طول دوران بازیگری هر نقشی را قبول نکرده و سعی کردم نقشی را ایفا کنم که لااقل خودم از ایفای آن راضی باشم.
  • خیلی از مسؤولان فرهنگی متعلق به هنر و سینما نیستند و قرابتی با این رشته هنری ندارند. این دوستان فقط یک واژهٔ ریل‌گذاری را یادگرفته و استفاده می‌کنند و فقط بیانگر این هستند که مسیر پیشرفت ریل‌گذاری شده‌است. من به عنوان یک بازیگر پیشکسوت از آنها سؤال می‌کنم قطاری که برایش ریل‌گذاری کرده‌اند، در کدام ایستگاه است که من سوار شوم؟
  • از نظر من، ویروس کرونا یک آیه از طرف خدا بود که بیش از گذشته قدر یکدیگر و در کنار هم بودن را بدانیم. این‌که بفهمیم یک ویروس کوچک که حتی قابل دیدن نیست باعث این حجم از بلا و ناراحتی و نگرانی در بین مردم می‌شود اتفاق مهمی بود.
  • در این دنیا هیچ چیز به جز مهر و محبت و عشق دادن به یکدیگر ماندگار نیست.
    • ۲۴ نوامبر ۲۰۲۱ / ۳ آذر ۱۴۰۰، مصاحبه با «جام جم»[۴]

منابع

[ویرایش]
  1. امید، جمال. فرهنگ سینمای ایران. تهران: نگاه، ۱۳۷۷ش-۱۹۹۸م. ۲۴۰. شابک ‎۹۶۴۶۱۷۴۸۹۲. 
  2. «کارهایم یادگاری کوچکی برای مخاطبان است». جام جم، ۲ آبان ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱ مه ۲۰۲۲. 
  3. «سلطانیان: شعار همگرایی می‌دهیم اما در عمل واگرا شده‌ایم/ برای حفظ آبرو خودم را بازنشسته کردم!». سینماپرس، ۲۳ شهریور ۱۳۹۳. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱ مه ۲۰۲۲. 
  4. «از نقش‌هایم راضی هستم». جام جم، ۳ آذر ۱۴۰۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱ مه ۲۰۲۲. 

پیوند به بیرون

[ویرایش]
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ