احمد اصطهباناتی
میرزا احمد بن ابوالحسن اصطهباناتی با لقب‌های شیخ الاسلام و شیخ المحققین (۱۷ ژوئن ۱۸۷۴، اصطهبان - ۱ نوامبر ۱۹۳۵، تهران) فقیه شیعه، آموزگار، صوفی ذهبی و غیب‌دان جفرشناس ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]- «در عصر رواج بازار درس و بحث، اکثر اوقات در بلدهٔ اصطهبانات مشغول به تدریس؛ و این ایام که زمان کساد متاع فضل و تعطیل سوق کمال است، در گوشه‌ای منزوری و معتزل و در زاویهٔ خمول و انزوا معتکف، و به تقریبی به نوشتن کتابی موسوم به بیان الحق در بیان مهدویه شخصیه و به عبارت آخری، شخصیت مهدی و معرفت امام زمان اشتغال دارد و چنین می‌نماید که کتابی در این باب در دورهٔ اسلامی نوشته نشده است و این نیست مگر از برکات امام زمان و حجة عصر عجل الله فرجه و ارواحنا له الفداء و در سابق هم رساله در حکم صلوة جمعه در زمان غیبت نوشته آن هم عند المنصف بی‌نظیر است.»
- «هرچند خود را شایستهٔ اسم فقر و عنوان سلوک نمی‌داند لکن به مفاد فرمایش المرء مع من احب امید است که به محبت فقراء سلسهٔ مبارکهٔ ذهبیهٔ رضویه مرتضویهٔ کبرویه علی صاحب‌ها آلان الثناء و التحیه زادها الله قدراً و شرفاً از ایشان و با ایشان باشد.»
- ژانویه ۱۹۲۰ به محمدحسین رکن‌زاده، برای زندگی‌نگارهٔ او[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ رکن‌زاده آدمیت، محمدحسین. دانشمندان و سخن‌سرایان فارس. ج. جلد یکم. تهران: کتابفروشی اسلامیه و خیام، ۱۳۳۷ش/ ۱۹۵۸م. ۱۹۷.