اثیرالدین اخسیکتی

از ویکی‌گفتاورد

اثیرالدین، محمد بن طاهر اخسیکتی با کُنیهٔ ابوالفضل همچنین شهرت‌یافته به اثیر (؟، اخسیکت -؟ دههٔ ۱۱۷۰) شاعر فارسی‌سرای خوارزمی در سدهٔ ششم هجری بود. [۱]

گفتاوردها[ویرایش]

۱
خوش آنکه مهتر و کهتر ز من همی‌پرسند      که در حق تو فلانی چه مکرمت فرمود
تو خود نگویی کاین غلتبان درین مدت      به کیل و آب و به گز ماهتاب می‌پیمود
من آن خویش بگفتم دگر تو خود دانی      قلاده نیم گسل گشت و شیر خشم‌آلود[۱]
۲
سالی است که پای در گلی نیست مرا      در سر هوس دل‌گسلی نیست مرا
در عشق بتی پار زیان کردم دل      هرسال به تازگی دلی نیست مرا[۱]
۳
بر ما رقم خطاپرستی همه هست      ناکامی و عشق و تنگدستی همه هست
با این همه در میانه مقصود تویی      جای گله نیست چون تو هستی همه هست[۱]
۴
تن در دادم به درد عاشق فگنت      دل بنهادم به فرقت دل شکنت
یا دور فلک باز رهاند ز خودم      یا آه سخر بازرساند به منت[۱]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ هدایت، رضاقلی‌خان. «۱۷۳. اثرالدین اخسیکتی». در مجمع الفصحاء. ج. یکم. به کوشش مظاهر مصفا. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۲م. ص ۳۷۴.