آنا دو نوآی

از ویکی‌گفتاورد

آنا دو نوآی (۱۵ نوامبر ۱۸۷۶، پاریس –۳۰ آوریل ۱۹۳۳، پاریس) رمان‌نویس و شاعر فرانسوی-رومانیایی بود.

گفتاوردها[ویرایش]

  • «آهو بچهٔ زخمی! در آستانهٔ جان دادن
مرا در اعماق مردمکانت بازبتابان
و پرواز ده خاطراتم را
سوی رفتگان بازگشت‌ناپذیرم.
مردگان پر شفقتی که دلشاد می‌شوند
از همهٔ سرگرمی‌های من؛ فاش می‌گو برایشان
که من همواره در رؤیای آن‌هایم هنگام پرسه زدن
در سایهٔ درختان، ساده و درخشان.
با آن‌ها از لطف و زیبایی من سخن بگو
از رقص باشکوه سایه‌ام
در باغ‌های سرشار از برگ‌ها
و میوه‌های آبدار گوناگون.
با آن‌ها از اندوه سنگین من سخن بگو
از پلک‌های فروافتاده و نگاه بی فروغم
هنگام گردش شبانگاهی در جامهٔ بلندم
که باد، دنباله‌اش را به بازی می‌گیرد.
حکایت کن برایشان از شب‌هایی که به خواب فرومی‌روم
بازوانِ برهنه‌ام تا شده زیر سرم
پوستم درخشان ه مچون طلای ناب
و رگانم، همچون بنفشه‌هایی تابیده با جانم.
از زیبایی گیسوانم با آن‌ها بگو،
از رنگِ شرابی سرمست‌کنندهٔ آن
از بلور ساق‌هایم
و از رنگ مهتابی چشمانم؛ و با آن‌ها از شامگاهان ملالت‌بارم سخن بگو
نشسته در کنار چشمه
دلتنگ در کنار چشمه
دلتنگ یادِ پرمهرشان
و در بدرِ جستجوی سایه‌های رمیده‌شان.»
انگاره[۱]

منابع[ویرایش]

  1. حسن‌زاده، فریده. شعر زنان در سدهٔ بیستم میلادی. تهران: نگاه، ۲۰۰۱. ۱۵۲. شابک ‎۹۶۴۳۵۱۰۴۷۶.