«گرایش من به شعر و ادبیات فارسی به سبب کوششهای بیدریغی بود که معلم و مربیام حسین آموزگار، دربارهٔ من معمول میداشت؛ چنانکه در دورهٔ دبیرستان زبانم به کلام منظوم باز شد و از آن پس به سرودن شعر پرداختم.»[۱]
«پس از سالها طبعآزمایی بدین نتیجه رسیدم که شاعر امروز میتواند با حفظ اوزان شعر فارسی، مفاهیم مختلفِ نو را در قالب شعر کهن درآورد و نیازی به شکستن اوزان و حذف قوافی نیست و در این شعر آزاد ای آدمهای نیما را به صورت دوبیتی درآورده و هیچگونه اشکالی در مفهوم آن به وجود نخواهد آمد.»[۱]