تنهایی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
صفحهٔ جدید: پرونده:Tehran Snapshot 01493.JPG|220px|بندانگشتی|چپ|«کمترین بهرهای که بنده از تنهایی میگیرد، آسودگی مردم... |
|||
خط ۴: | خط ۴: | ||
* «اگر تو شیرینی تنهایی را چشیده بودی از خودت هم میهراسیدی ... کمترین بهرهای که بنده از تنهایی میگیرد، آسودگی از مدارا و سازش با مردم است.» |
* «اگر تو شیرینی تنهایی را چشیده بودی از خودت هم میهراسیدی ... کمترین بهرهای که بنده از تنهایی میگیرد، آسودگی از مدارا و سازش با مردم است.» |
||
** ''[[جعفر صادق]]'' <small>[[w:تحف العقول|تحف العقول]]</small> |
** ''[[جعفر صادق]]'' <small>[[w:تحف العقول|تحف العقول]]</small> |
||
* «من ز بییاری چو در خود بنگرم/هم نپندارم که یاری داشتم.» |
|||
** از دیوان ''[[خاقانی شروانی]]'' |
|||
[[رده:روابط بین فردی]] |
[[رده:روابط بین فردی]] |
||
[[en:Loneliness]] |
[[en:Loneliness]] |
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۱۴:۱۸
تنهایی یک حالت احساسی است که در آن یک فرد تجربۀ یک احساس قوی از پوچی و انزوا را دارد.
گفتاورها
- «اگر تو شیرینی تنهایی را چشیده بودی از خودت هم میهراسیدی ... کمترین بهرهای که بنده از تنهایی میگیرد، آسودگی از مدارا و سازش با مردم است.»
- «من ز بییاری چو در خود بنگرم/هم نپندارم که یاری داشتم.»
- از دیوان خاقانی شروانی