پرش به محتوا

پرویز پورحسینی

از ویکی‌گفتاورد

پرویز پورحسینی (۱۱ سپتامبر ۱۹۴۱ – ۲۷ نوامبر ۲۰۲۰) (۲۰ شهریور ۱۳۲۰ – ۷ آذر ۱۳۹۹) بازیگر ایرانی بود. زادهٔ تهران، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ بازیگری از دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال ۱۹۷۵م/ ۱۳۵۴ش؛ از سال ۱۹۶۱م/ ۱۳۴۰ش به تئاتر، از ۱۹۷۲م/ ۱۳۵۱ش به سینما و از ۱۹۸۶م/ ۱۳۶۵ش به تلویزیون درآمد و نقش‌های بسیاری آفرید.[۱] وی در سن ۷۹ سالگی بر اثر ابتلا به کووید ۱۹ در تهران درگذشت.

اگر بخواهم هنر را در یک واژه خلاصه کنم باید بگویم که به نظر من هنر را نمی‌شود تعریف کرد. هنر تعریف‌شدنی نیست.

گفتاوردها

[ویرایش]
  • برای الهام‌گرفتن در فعالیت هنری‌ام گاهی همه کارهایم را تعطیل و با خودم خلوت می‌کنم و گاهی با فیلم‌ها و کتاب‌ها به این خلوت می‌رسم و از آنها می‌آموزم.
  • اگر بخواهم هنر را در یک واژه خلاصه کنم باید بگویم که به نظر من هنر را نمی‌شود تعریف کرد. هنر تعریف‌شدنی نیست.
  • بزرگ‌ترین معلمم شخص خاصی نبوده بلکه مجموعه آدم‌هایی که با آنها کار کردم، با آنها رفاقت کردم و با آنها زندگی کردم، هرکدام به‌نوعی مهم‌ترین معلم‌های من بوده‌اند و از آنها آموخته‌ام.
  • اصل مهم برای اینکه در دنیای هنر ماندگار شد، تلاش مستمر است تا روزی که نفس می‌کشیم و داشتن صداقت است در کاری که انجام می‌دهیم.
  • شاید اگر به عقب برگردم، شغل دیگری هم در کنار بازیگری خواهم داشت؛ یعنی اگر می‌دانستم که وضع این‌گونه خواهد شد، ممکن بود شغل دیگری هم در کنار بازیگری داشته باشم. شغلی که به حرفه‌ام لطمه وارد نکند را برای روزهای مبادا انتخاب می‌کردم چون دیده شده اکثر پیش‌کسوتان ما در شرایط بدی روزهای آخر عمرشان را گذرانده‌اند.
  • اگر بازیگر نمی‌شدم، حتماً دوست داشتم در کار چاپ و نشر کتاب فعالیت کنم. آرزوی زندگی‌ام هم، خیلی خصوصی است.
    • ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۵/ ۴ مرداد ۱۳۹۴؛ گفتگو با روزنامهٔ «شرق»[۲]

منابع

[ویرایش]
  1. امید، جمال. فرهنگ سینمای ایران. تهران: نگاه، ۱۳۷۷ش-۱۹۹۸م. ۱۰۷. شابک ‎۹۶۴۶۱۷۴۸۹۲. 
  2. عسل عباسیان. «پرویز پورحسینی: گاهی همه کارهایم را تعطیل می‌کنم». صاحب‌خبران، ۴ مرداد ۱۳۹۴. 

پیوند به بیرون

[ویرایش]
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ