ستم: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
خط ۵: | خط ۵: | ||
* «هیچ چیز چون بنیادِ [[ستم]] نهادن، نعمتِ خدا را دگرگون ندارد، و کیفرِ او را نزدیک نیارد، که خدای شنوای دعای ستمدیدگان است و در کمینِ ستمکاران.» |
* «هیچ چیز چون بنیادِ [[ستم]] نهادن، نعمتِ خدا را دگرگون ندارد، و کیفرِ او را نزدیک نیارد، که خدای شنوای دعای ستمدیدگان است و در کمینِ ستمکاران.» |
||
** ''[[علی بن ابیطالب]]'' <small>''نهج البلاغه، نامه ۵۳ ''</small> |
** ''[[علی بن ابیطالب]]'' <small>''نهج البلاغه، نامه ۵۳ ''</small> |
||
* «[[ستم|ستم راندن]] بر بندگان بدترین توشه است برای آن جهان .» |
|||
** ''[[علی بن ابیطالب]]''<small>''نهج البلاغه، کلمات قصار ۲۲۱ ''</small> |
|||
* «<small>بدانید که</small> [[ستم]] بر سه گونه است: آن که آمرزیدنی نیست، و آن که واگذاشتنی نیست، و آن که بخشوده است، و بازخواست کردنی نیست. امّا آن که آمرزیدنی نیست، همتا انگاشتن برای [[خدا]]ست که بزرگترین ظلم هاست و خدا در [[قرآن]] فرمود: «همانا خدا شرک آوران را نخواهد بخشود .» امّا ستمی که بر بنده ببخشایند، ستم اوست بر خود به برخی کارهای ناخوشایند. امّا آن که واگذاشتنی نیست، ستم کردن بر بندگان است.» |
|||
** ''[[علی بن ابیطالب]]'' <small>''نهج البلاغه، خطبه، ۱۷۶''</small> |
|||
== پیوند به بیرون == |
== پیوند به بیرون == |
نسخهٔ ۱۱ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۵۱
ستم (ظلم) یا بیداد (ناعدالتی) موضوع این صفحه است.
گفتاوردها
- «ای فرزندم! مبادا بر کسی که جز خدا دربرابر تو یاوری ندارد، ستم کنی.»
- حسین بن علی تحف العقول صفحه ۱۷۶
- «هیچ چیز چون بنیادِ ستم نهادن، نعمتِ خدا را دگرگون ندارد، و کیفرِ او را نزدیک نیارد، که خدای شنوای دعای ستمدیدگان است و در کمینِ ستمکاران.»
- علی بن ابیطالب نهج البلاغه، نامه ۵۳
- «ستم راندن بر بندگان بدترین توشه است برای آن جهان .»
- علی بن ابیطالبنهج البلاغه، کلمات قصار ۲۲۱
- «بدانید که ستم بر سه گونه است: آن که آمرزیدنی نیست، و آن که واگذاشتنی نیست، و آن که بخشوده است، و بازخواست کردنی نیست. امّا آن که آمرزیدنی نیست، همتا انگاشتن برای خداست که بزرگترین ظلم هاست و خدا در قرآن فرمود: «همانا خدا شرک آوران را نخواهد بخشود .» امّا ستمی که بر بنده ببخشایند، ستم اوست بر خود به برخی کارهای ناخوشایند. امّا آن که واگذاشتنی نیست، ستم کردن بر بندگان است.»
- علی بن ابیطالب نهج البلاغه، خطبه، ۱۷۶