هوشنگ شهابی
هوشنگ شهابی استاد تاریخ و روابط بین‌الملل در دانشگاه بوستون است.
گفتاوردها
[ویرایش]- «از دیدی کلی، شور و هیجان مردم ایران نسبت به فوتبال چندان شگفت‌آور نیست. در مسابقهٔ فوتبال اعضای هریک از دو تیم می‌کوشند تا با همکاری، بخش هرچه وسیع‌تری از «زمین» حریف را در اختیار بگیرند و با وارد کردن گل به دروازه‌اش بر او چیره شوند. در حقیقت می‌توان به استعاره، زمین بازی فوتبال را در عرصهٔ رقابت میان دو جامعه، دو شهر، یا دو کشور دانست، چه این بازی هویت گروهی و تیمی را برجسته می‌کند. هیجان و تعصبی که این ورزش در مردم اروپا و آمریکای لاتین برمی‌انگیزاند زبانزد است و گاه به رویدادهای خونین و خشونت‌بار در میان تماشاگران می‌انجامد. غلیان همین احساسات بود که در سال ۱۹۶۹ دو کشور السالوادور و هندوراس را به جنگ فوتبال کشاند. اما اگر از یک ایرانی بپرسیم که ورزش ملی ایران چیست به احتمال قوی خواهد گفت «کشتی»، چه این ورزش در ایران گذشته‌ای بس کهن دارد، درحالی‌که از عمر آن بیش از یک قرن نمی‌گذرد.»[۱]