نگین (مجله)
نگین ماهنامه‌ای بود که از ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۹ در ایران منتشر می‌شد. صاحب امتیاز و سردبیر آن محمود عنایت بود.
گفتاوردها دربارهٔ مجله
[ویرایش]- «در واقع اولین شمارهٔ نگین در خردادماه ۱۳۴۴ منتشر شد. شماره اول که نویسنده‌های معدودی اولش داشتم. تازه‌کار هم شروع نکرده بودم. اما حتی حاج‌سیدجوادی هم هنوز، نمی‌دانم جایی مشغول بود یا همدیگر را نمی‌دیدیم؛ و شماره‌های اول یک افرادی مثل خدا رحمت کند آقای پرویز داریوش و دکتر یحیی برودستی که یک قاضی بود و ایشان هم متأسفانه چند سال بعد فوت کرد، بودند.»
- «به اصطلاح گفتیم که دخلش را جمع کنند و بیاورند. یک کسی بود که سابقاً در سازمان برنامه با من همکار بود. یک مستخدمی بود و آدم باوجدانی هم بود این. البته اینها را جمع کرد و آورد دیدم که پانصدتا مجله فروش رفته؛ و من متوجه شدم که بیخود سه هزار تا چاپ کردم. این است که از آن به بعد یادم می‌آید که حدوداً فکر می‌کنم مثلاً سعی می‌کردم... حدود ۱۵۰۰ بود فکر می‌کنم. این حدی بود که چاپخانه‌ها کمتر از این برایشان صرف نداشت. تیراژ سال آخر بیشتر شد. یعنی به تدریج که از انتشار نگین می‌گذشت، به خصوص دورانی رسید که یه قدری آزادتر می‌شد نوشت، تیراژ نگین هم بیشتر شد... و یادم می‌آید که به نظرم اگر اشتباه نکنم ۱۵۰۰ تا فروش می‌رفت، در این حدود...»
- «چیزی که باعث شد مجله منتشر نشود همان داستان شیخ صنعان بود که مرحوم سعیدی سیرجانی آن را می‌نوشت... ولی یک اشتباه کرد مرحوم سیرجانی و آن اینکه در دو سه شماره قبل از انتشار یک مقدمهٔ کوتاهی نوشت در مقاله‌اش که از خوانندگانی که متوجه نکات باریک این مقاله هستند و ما را مورد تشویق قرار دادند تشکر می‌کنیم... به هر حال یک روزی که من در خانه‌ام بودم دیدم کسی از جایی تلفن می‌کند که آقا رادیو را شنیدی؟ گفتم نه. گفت الان رادیو مطالبی را که از سعیدی سیرجانی تو مجلهٔ شما چاپ شده، شیخ صنعان، قرائت کرد و گفت اینها به این ترتیب دارند توهین می‌کنند؛ و همین باعث می‌شود که مجلهٔ شما را توقیف کنند و همین اتفاق هم افتاد و یک روز جای دیگری بودم وقتی به خانه‌ام آمدم از بیرون کسی تلفن کرد و گفت شما دیشب تلویزیون را ندیدی؟ گفتم نه، گفت دیشب در تلویزیون مسئولی مجلهٔ شما را نشان داد گفت این مجله دارد با این داستانی که منتشر می‌کند توهین می‌کند و ما هم از این رو احضارش کردیم و یک عده‌ای به ما اعتراض می‌کنند که چرا اینها را احضار می‌کنید؟ اینها را توقیف کنید فوراً، اصلاً احتیاج به احضار ندارد.»
- «نویسندگان ماهنامه نگین از نامآشناهای حوزه فرهنگ و ادب و علم و دانشگاه بودند و می‌خواستند در حوزه علم، هنر، اجتماع، سیاست و اقتصاد برخلاف رسم مالوف بنویسند. محمود عنایت، صاحب امتیاز و مدیرمسوول نگین در نخستین سرمقاله خود از این تفاوت می‌گوید: رک و راست و صاف و صریح اعلام می‌کنیم که ممکن است ما هم دنبال نفع شخصی باشیم اما مسلماً این نفع به اصلاح و فلاح جامعه نیز تطبیق می‌کند و فرق است میان کسی که نفعش منافی صلاح و فلاح جامعه را حیثیت و شرف و هست و نیست آدمیان باشد با آن‌کس که منافع خود را در مسیر ترقی و تعالی و رشد فکری جامعه یا راحتی و رفاه مردم قرار می‌دهد.»
- لیلا ابراهیمیان، ۱۳۹۳[۲]
منابع
[ویرایش]
 این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید. |