«هرگز ادعای شاعری نداشته و ندارم و اگر به قول فرصت شیرازی گهگاه از طبع فضول رطب و یابسی سر زده، آن را برای دلم و حسب حال خودم سرودهام. از آنچه شعر نو نام گرفته است رویگردان نیستم، اگر در آنها اصول ادبی و هنری رعایت شده باشد میپسندم و با برخی از شاعران نوپرداز دوستی داشتهام، بهخصوص شادروان اخوان ثالث؛ طبعآزمایی بنده بیشتر در شعر سنتی و کلاسیک بوده است…»[۱]