ماه‌شرف قادری اردلان با تخلُّص مستوره و لقب خانم (۱۸۰۵، سنندج - ۱۸۴۸، ایل بابان، سلیمانیه؛ دفن‌شده در کربلا) خوش‌نویس، شاعر، مؤلف و تاریخ‌نگار ایرانی کُردتبار بود.[۱]
ساحت گلشن
| خدا کند رخ چون ماه انورش بینم | |
به کام دیده و دل بار دیگرش بینم |
| چه خوش بود که شود مست و من در آن مستی | |
به کف صراحی و بر لعل ساغرش بینم |
| خلل فتد به دل و دین من، یقین دانم | |
نعوذ بالله اگر چشم کافرش بینم |
| خدای را ندمد تا بروز حشر سحر | |
شبی که همچو دل خویش در برش بینم |
| مرا به ساحت گلشن چه کار؟ مستوره | |
اگر رخ گل و قدٌ صنوبرش بینم[۱] |
رانده شده
| از کوی خود براندی آخر به صد جفایم | |
در حضرت تو این بود ای ماه‌وش سزایم |
| در خیل عشق‌بازان رسم من این نباشد | |
با یار خویش عهدی بر بندم و نپایم |
| ما مران ز درگه همچون غزال وحشی | |
بگریزم ز کویت مشکل دگر بیایم |
| بی جرمی ای ستمگر انداختی ز چشمم | |
یا زین غمم رها کن یا بر شِمُر خطایم |
| ما را ز گلشن و گل صد بار خوشتر آیذ | |
خاری ز کوی یاران گر می‌خلد به پایم |
| شب تا سحر بنالم وان سنگ دل ندارد | |
گوشی ز روی رحمت بر نوحه و نوایم |
| مستوره از وفایش سر بر لحد گذارم | |
تا قصّه‌ها پس از من گویند از وفایم[۱] |
دلارام
| هرکس به دلارامی دارد سر و سودایی | |
تو شوخ پری‌پیکر، آرام دل مایی |
| عالم همه گردیدم، آفاق نور دیدم | |
در کشور نیکویان، نبود چون تو زیبایی |
| گه باغ و گُلت خوانم ور مهر و مهت دانم | |
از خود در غلطم، زیرا که، در وهم نمی‌آیی |
| در شهرک زیبایان بگزیدمت از خوبی | |
جز اینکه وفا هرگز با دوست نمی‌یابی |
| شور لب شیرینت زان رو به دلم جا کرد | |
خود شهره چو فرهادم در دهر به شیدایی |
| از موعظه و افسون، دربند لب ای واعظ | |
بیهوده مده پندم، از عشق و شکیبایی |
| مستوره فغان سر کن زین پس که به عیّاری | |
بربود دلم از کف، آن دلبر یغمایی[۱] |
