محییالدین حقشناس
ظاهر
محییالدین حقشناس (۱۹۲۵، سنندج - ۱۵ اکتبر ۲۰۱۳، سنندج) آموزگار، شاعر کُردی-فارسی ایرانی بود.[۱]
گفتاوردها
[ویرایش]- «از دوران کودکی به شعر علاقهٔ وافری داشتم و چون دارای حافظهای قوی بودم با یک بار خواندن یا شنیدن غزلی آن را به خاطر میسپردم، کمکم خودم هم به سرودن شعر شروع نمودم و چون نتوانستم یا نخواستم اصول و قواعد شاعری را بیاموزم، در نتیجه شعرم خود-رو و صیقلنخورده از آب درآمد.»[۱]
بیتو ای دوست چه سازم غم تنهایی را | رنج درماندگی و محنت رسوایی را | |
خاک پای توأم و بندهٔ درگاه توام | بردم از یاد غرور و منی و مایی را | |
از که آموختی ای تازه گل گلشن جان | این همه شوخی و مستی و خودآرایی را | |
دل نیابد که کند هر نفسی یاد کسی | بکش از سینه برون این دل هرجایی را | |
رحم کن بر من درمانده که بیمار توام | کن فراموش دگر نخوت و خودآرایی را[۱] |
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران. ج. دوم. نشر خرم، چاپ ۱۳۷۳. ص۱۱۵۵. شابک ۹۷۸۹۶۴۹۹۷۲۴۰۴.