«مطالعاتی در ایران وجود دارد که همواره پس از اجرای سیاست‌های تورم زا و بیکاری آفرین به صورت نظام وار جرم و جنایت، سرقت، بزهکاری اطفال، طلاق، صدور چک بلامحل، رشوه و غیره افزایش می‌یابد و این برای جامعه ما یک ناهنجاری تاسف بار اجتماعی محسوب می‌شود.»[۱]
«ه‌لحاظ تاریخی، تجربه برنامهریزی توسعه در ایران با انبوهی از شگفتیها روبه‌روست. یکی از شگفتیها این است که به اندازه تعداد آثاری که در این حوزه نوشته شده حتی دربارهٔ نقطه شروع تاریخی اندیشه برنامهریزی در ایران اختلاف‌نظر وجود دارد.»[۲]
