سراج‌الدین سگزی

سراج الدین سگزی سیستانی الاصل، متخلص به سراجی ،از شاعران قرن هفتم هجری ،اهل سگزآباد نیشابور.مدتی هم در مکران می زیسته است.

دکتر ذبیح الله صفا ضمن تحلیلی از شعر سراج، در شرح احوال وی چنین می‌گوید: سراجی سگزی شاعری قصیده سرا و مداح بود. از اشعار او پیداست که وی سجزی «سیستانی» بوده و شاعری را در سیستان آغاز کرده است.

گفتاورد

• مصطفا خلقی خداوندا سراجی در صفت/جان فشانی مر مدیحت را چو حسّان در رسید//فخر در مکران نمودند در هوای خدمتت/گرچه اصل پاکش از خاک خراسان در رسید

• تا زدم اندر سر زلف بت دلدار دست/پای صبر من برفت از جای و شد از کار دست//پای صبر آید به جای دست با کار،ار زنم/بار دیگر بر سر زلف بت دلدار دست//ای بسا کز درد هجرش هر شبی در پای غم/بی دلان بر سر زنند از انده و تیمار دست//تا بنشه سر برآورد از گلش آمد از او/پای دل در سنگ و جان را شد ز غم بر خار دست