خوانا د ایباربورو
خوانا د ایباربورو (۸ مارس ۱۸۹۲ – ۱۵ ژوئیه ۱۹۷۹) شاعر اروگوایی بود.
گفتاوردها
[ویرایش]- «اگر مرد بودم، از آن من می‌بود همهٔ نور مهتاب
- سایه و سکوت دلخواهم!
- از میان کشتزارهای خفته، غرقِ تماشای افق اقیانوس!
- اگر مرد بودم، غریب‌تر، حیرت‌انگیزتر
- و هدفمندتر از من سرگشته‌ای نبود در جهان!
- همراه و همسفر همهٔ جاده‌های بی‌انتهایی می‌گشتم
- که تا فراسوی ابدیت ادامه می‌یابند!
- فرسوده از وسوسهٔ سفرهای دور و دراز
- چه سرشارم من از حقیقتِ مرداب‌گونهٔ زن بودنم!»
- — زن
- «همه چیز را در ردایی سیاه پیچیده‌ام
- سخت پریده رنگم با نگاهی لبریز شوق.
- در چشمانم دو ستارهٔ روشن می‌درخشند،
- دو ستارهٔ درخشان بر چهرهٔ ملکوتی‌ام!
- بنگر! بی‌زر و زیورمم، عاری از هر پیرایه
- بی‌سرخاب و سفیداب و بی‌رایحهٔ عطر.
- برکنده‌ام سگک‌های نقره‌فام را حتی
- از بند سندل‌هایم.
- امشب اما، بی‌لباس‌های ابریشمین و جواهرآلات
- زیبا و باشکوهم، همچون زنبقی شکفته
- آغشته به روغن سنبل هندی
- نرم و لطیف، زیر ردای زیرسیاهم.
- و بر لبان رنگ باخته‌ام، گل سرخ لرزان بوسه‌ام
- در انتظار لبانت بشکفته است.
- شوری شیدا در دستان ملتهبم می‌پیچد
- همچون کوران بادهایی دیوانه.
- برهنه کن مرا، محبوبم! برهنه کن مرا!
- زیر نگاه خیرهٔ تو، برخواهم خاست
- بسان تندیسی تابناک بر پایهٔ ستونی سیاه
- که نور ماه همچون سگی به سویش کشیده می‌شود.»
- — واگذاری[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ حسن‌زاده، فریده. شعر زنان در سدهٔ بیستم میلادی. تهران: نگاه، ۲۰۰۱. ۲۲۷. شابک ۹۶۴۳۵۱۰۴۷۶.