علیرضا خمسه

علیرضا خمسه (۲۹ ژانویه ۱۹۵۳) (۹ بهمن ۱۳۳۱) بازیگر ایرانی است. زادهٔ تهران، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ روانشناسی از دانشگاه ملی (شهید بهشتی) و رشتهٔ پانتومیم از دانشگاه ونسن پاریس؛ از سال ۱۹۷۶م/ ۱۳۵۴ش به تئاتر، از ۱۹۸۳م/ ۱۳۶۱ش به سینما، از ۱۹۸۲م/ ۱۳۶۰ش به تلویزیون درآمد و نقش‌های کمدی آفرید. همچنین به فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی در تئاتر و سینما پرداخته‌است.

گفتاوردها

• به کودکی که برمی‌گردم، شاید یکی از دلایل انتخاب کار بازیگری همین بوده؛ آرزوپروری و … بازیگری برای من صدای آرزو بوده، یعنی با انتخاب این حرفه، صدای آرزویم را به گوش دیگران می‌رساندم.
• برای کار پانتومیم باید مثل یک ژیمناست، جوان و با انرژی باشی، مثل یک پیر، صاحب بینش و تبحر باشی، مثل یک شاعر ظریف باشی، مثل یک ورزشکار قوی باشی، جمع اضداد می‌شود پانتومیم… هر حرکتی مبتنی بر یک تخیل عمیق است و با کوچکترین خطایی تخیل و باور تماشاگر از دست می‌رود.
• … برای پانتومیم، وارد سالن که می‌شوم همه چیز ضد من است؛ حتی من ضد نیروی جاذبه زمین عمل می‌کنم؛ یک مقابله صد در صد با همه عناصر واقعی؛ ساخت یک دنیای تخیلی که در آن نشانی از شر، مزاحمت، بی عدالتی، جنگ، بیماری، فقر و فحشا نیست، ولی آنچه که هست همه آن نشانه‌هایی است که تو می‌خواهی در پانتومیم بگویی نیست. یک نیست باید قوی تر از یک هست عمل کند، این می‌شود دشواری‌های پانتومیم.
  • ۲ ژانویه ۲۰۰۶/۱۲ دی ۱۳۸۴، مصاحبه با روزنامهٔ «همشهری»
• نیالودن قبای خویش به آلودگی‌های زمان خیلی مهم است. این آلودگی می​تواند تجاری باشد، می​تواند مظاهری از دنیاپرستی و قدرت‌پرستی باشد یا تفکرات وهم‌آمیز و غیرواقعی و غیر مردمی.
• فکر می​کنم اگر یک گروهی از هنرمندان و سیاستمدارن و فرهیختگان بخواهند کاری برای جامعه بکنند، آن کار باید از مهد کودک​ها و پیش‌دبستانی‌ها آغاز بشود.
• کسی که به تغییر جهان باور داشته باشد، می‌خندد. کسانی متأسف و ناامیدند که این امکان تغییر را نمی​بینند. وقتی شما می‌بینید کسی دارد اشتباه می​کند و به اشتباه خودش پی می​برد زیاد عصبانی نمی‌شوید، اما وقتی یک نفر در یک سیکل بسته و دایرهٔ محدود می​چرخد و فکر می​کند که این چرخش انتها ندارد، غمگین و افسرده می​شود.
  • ۸ ژوئن ۲۰۱۱/ ۱۸ خرداد ۱۳۹۰، مصاحبه با «خبرآنلاین»
• بعضی منتقدان بی‌سواد هستند؛ بسیاری از کسانی که در کسوت منتقد در رسانه‌ها کاغذ سیاه می‌کنند، سواد دراماتیک ندارند… بعضی منتقدان بی‌سواد هستند؛ بسیاری از کسانی که در کسوت منتقد در رسانه‌ها کاغذ سیاه می‌کنند، سواد دراماتیک ندارند.
• گاهی برخوردهایی هست که ریشه علمی یا هنری ندارند و بیشتر باید در حوزه روان‌شناسی فردی آنها را ریشه‌یابی کرد.
  • ۳۰ ژوئن ۲۰۱۵/ ۹ تیر ۱۳۹۴، مصاحبه با روزنامهٔ «شرق»