حسام‌الدین خویی

از ویکی‌گفتاورد

حسام الدین حسن بن عبدالمومنین خویی(زنده در ۷۰۹ ه.ق)ادیب،شاعر و منشی چیره دست عهد خود بود.وی برای در امان ماندن از حمله مغولان، مجبور به ترک زادگاهش خوی و مهاجرت به آسیای صغیر شد و در شهر قسطمونی به دربار مظفرالدین یولق ارسلان را یافت و به کتابت و منشی گری پرداخت. اشعاری در باب احوال و او:

  • مانند حسام در سخن کوش کاهل سخن اند افضل الناس
  • خود را چه سبب خوی نویسد خوی منشا اوست،شهر سیواس
  • ریحانه چه عجب بود ز گلشن وز مورد عذب آب روشن
  • جرعه کافی بود از خم برای چاشنی مجلسی را بسی بود یک دسته ریحان ز باغ

آثار[ویرایش]

آثار او دارای دارای نثری مصنوع و مکلف می‌باشد. ۱- نصیب الفتیان ۲-زهره الادب و ...

گزیده‌ای از اشعارش[ویرایش]

  • التماس قلم

ای صدر زمانه از فراست رای تو ضمیر بنده داند

محتاج شدم بدان مبارز گو نقش ضمیر خلق خواند

دارد دو زبان و بر سه مرکب چون گشت سوار می‌دواند.

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ