بهشت
بهشت ممکن است به بهشت‌های مادّی [مادّیاتِ بهتر]، آسمان و گسترهٔ بی پایان فرا-جهان، و یا به عرصه آخرت؛ معمولاً واقعیّت‌های «زندگی پس از مرگ» در ادیان و فلسفه‌های معنوی گوناگون اشاره داشته باشد؛ که اغلب به عنوان مقدّس‌ترین مکانِ ممکن، دسترسی پذیر برای انسان‌ها با توجه به معیارهای گوناگون از خداشناسی، نیکوکاری، تقوا، ایمان و آگاهی توصیف می‌گردد.
گفتاوردها
[ویرایش]- «بهشت مشتاق چهار نفر از اهل بیت من است که خداوند آنان را دوست دارد و مرا به محبت آنان امر فرموده است: علی بن ابی طالب، حسن، حسین و مهدی علیهم السلام؛ و مهدی کسی است که عیسی بن مریم پشت سر او نماز می‌گزارد.»[۱]
- «در شبی که مرا به معراج بردند و به سدرة المنتهی رسیدم، شنیدم که بهشت ندا می‌داد چقدر مشتاق علی و فاطمه و حسن و حسینم.»[۲]
