اوپانیشادها
اوپانیشادها یا اوپه‌نیشَدها از کهن‌ترین متون مینوی آئین هندو و مهمترین آثار فلسفی هندوستان هستند که تاریخ تقریر قدیمی‌ترین‌شان به سده‌های هفتم یا ششم قبل‌ازمیلاد می‌رسد.
مهاکیاواس (گفته‌های اکبر)
[ویرایش]- «پرچنیانام برهما.» - «خودآگاهی برهما است.» (اوپانیشاد آیتریه)
- «اهم برهماسمی.» - «من برهمایم.» (اوپانیشاد بریهدآرنیکه)
- «تت توأم اسی.» - «آن تویی.» (اوپانیشاد چاندوگیه)
- «آیاماتما برهما.» - «این آتمن برهمن است.» (اوپانیشاد ماندوکیه)
گفتاوردها
[ویرایش]- «ساتیاموا جایاتا» - «تنها حقیقت پیروز می‌شود» (اوپانیشاد کته)
- «هر آنچه گذشته و حال و آینده است اوم است و آنچه ماوراء این سه صورت زمانست باز اوم است.» (اوپانیشاد چاندوگیه)
- «اعمال آیینی بیرونی چون آگنیوترا که در صبح یا شب ادا می‌شود باید با آگنیوترای درونی جایگزین شود که عمل آیینی درون‌نگری است» (اوپانیشاد کوشیتکی)
- «فرد باید دانش را بجوید و نه اعمال آیینی را.» (اوپانیشاد کوشیتکی)
- «شانتی شانتی شانتی» (به‌کرات در اوپانیشادهای مختلف به‌کار رفته‌است)
دربارهٔ اوپانیشاد
[ویرایش]- «در تمام جهان هیچ مطالعه‌ای چون اوپانیشادها تا این حد سودمند و تعالی‌بخش نبوده‌است. اوپانیشاد آرامش زندگی من بوده‌است و آرامش مرگم هم خواهد بود.»
- «… و چون اپنکهت که سر پوشیدنی است حاصل این کتاب است و آیت‌های قرآن مجید بعینه در آن یافت می‌شود پس بتحقیق که کتاب مکنون این کتاب قدیم باشد و ازین این فقیر را نادانسته‌ها دانسته و تا فهمیده‌ها فهمیده شد و وقت شروع در ترجمه ار مصحف قرآن مجید فال گشود و سوره اعراف برآمد که اول آن این است المص کِتابٌ أُنْزِلَ إِلَیْکَ فَلا یَکُنْ فِی صَدْرِکَ حَرَجٌ مِنْهُ لِتُنْذِرَ بِهِ وَ ذِکْری لِلْمُؤْمِنِینَ و بغیر از منتفع شدن خود و اولاد خود و دوستان خود و طالبان حتی مطلبی و مقصدی نبود و سعادتمندی که غرض شوم را گذاشته خالصا لوجه الله این ترجمه را که بسراکبر موسوم گشته ترجمه کلام الهی دانسته ترک تعقیب نموده بخواند و بفهمد بیزوال و بیخوف و بی‌اندوه و رستگار و موید خواهد شد.»