امیر نظام‌الدّین علی‌شیر نوایی (۹ فوریه ۱۴۴۱، هرات - ۳ ژانویه ۱۵۰۱، هرات) مشاور و وزیر اشراف‌زادهٔ تیموری نزد سلطان حسین بایقرا، هنرمند خوش‌نویس، نوازنده، تذهیب‌کار، صوفی، نیکوکار، زندگی‌نامه‌نویس، مترجم، زبان‌شناس و شاعر فارسی-جغتایی‌زبان خراسانی بود.
| شب تا به سحر همی کنم زاری‌ها | |
در شدت تنهایی و بیماری‌ها |
| از هجر فکندیم به دشواری‌ها | |
ای یار کجا شد آن همه یاری‌ها |
* * *
| جانم بدو لعل جان‌فزای تو فدا | |
روح به نفسیم عطرسای تو فدا |
| آشفته دلم به عشوه‌های تو فدا | |
فرسوده تنم به خاک پای تو فدا |
* * *
| رفتی و به چشمم از تو تابست هنوز | |
چشمم ز خیال تو پرآبست هنوز |
| تن ز آتش عشق تو کباب هنوز | |
بازآ که دل از غمت خرابست هنوز |
* * *
| آیین طلب، ز خودپسندان مطلب | |
وین شیوه، جز از نیازمندان مطلب |
| بی‌نقش ز اهل زهد چندان مطلب | |
وین نقش ز غیر نقشبندان مطلب |
* * *
| چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج | |
از بابل و کشمیر همی گیرد باج |
| عیار صفت ربوده، گاه تاراج | |
از تن‌ها سر، چنانک از سرها تاج[۱] |
- ↑ امیرعلی‌شیر نوایی، «فانی». به کوشش محمدیعقوب واحدی جوزجانی. کابل: انجمن تاریخ، حمل ۱۳۴۶.
