أسماء الله الحسنی

در اسلام أسماء الله الحُسنیٰ (به معنی: نام‌های نیکوی خداوند) مجموعه نام‌ها و نام‌بری‌های ستودنی و مدح‌آمیز برای صفات کمال خداست.

درباره

«معتقدِ جماعت صوفیّه آن است که خداوند جل و جلاله و عمَّ نواله را اسماءِ حسنی نامعدود است و صفات عُلیٰ نامحدود.»
«هر اسمی دلیل صفتی و هر صفتی سبیل معرفتی و هر معرفتی معرِّف ربوبیّتی و هر ربوبیتی مُطالب عبودیتی.»
«و از جملهٔ آن اسماء نامتناهی مشیّت الهی نود و نه اسم و هزار یک به حسب استعداد فهم و طاقت بشری از پردهٔ غیب به صحرای ظهور آورده.»
«و حق سبحانه را جز نود و نه هزار و یک نام، اسماء بسیار است زنهار تا گمان نبری که اسماء الهی در آنچه شنیده‌ای و به تو رسیده منحصر است.»
«و همچنانکه اسماء را نهایت نیست، معنای و بطون هر اسمی را غایت نیست. نهایت ادراک هر مُدرکی از آن، معنی‌ای معیّن و غایت حظِّ هر طالبی از آن، بطنی مخصوص.»
«مراد از اظهار آن اسما و صفات که به تو رسیده است، اولاً آن است که کرم الهی و لطف ازلی در استعداد بنی‌آدم از قبول آن صفات شمه‌ای تعبیه کرده است، و آنگاه تجلی صفات در کسوت اسما داده. تا هرکس به قدر استعداد آنچه نصیبهٔ او بود، از آن صفات بیابد؛ و ثانیاً تأدیب و تعلیم بنده است تا حق تعالی را از تِلقاء نفس خود اسمی و صفتی اختراع نکند بلکه او را بدین اسم خواند که او خود را بدان تسمیه فرمود.»
- عزالدین محمود کاشانی در مِصباحُ الهِدایة، باب اول، فصل سوم

نوشتارهای وابسته

خدا