مانکجی لیمجی هاتریا
| این یک نوشتار خُرد است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید. |
مانکجی لیمجی هاتریا (Maneckji Limji Hataria) ملقب به درویش فانی (زادهٔ:۲۱ آذرماه قدیم۱۱۹۲ خورشیدی برابر با۱۲۳۰ هجری قمری در قصبه موراسومالی از توابع بندر سورات در هندوستان، درگذشتهٔ:۱۲۶۹ خورشیدی در تهران)، از سران و دانشمندان زرتشتی و نخستین سفیر پارسیان بمبئی در ایران در عصر ناصرالدین شاه قاجار می‌باشد که بسیاری تجدید حیات دوباره آئین زرتشت در قرن اخیر را نتیجه زحمات بسیار و تلاشهای طاقت فرسای وی می‌دانند.
نقل قول
[ویرایش]- «وقتی در مملکتی الواط و اشرار درصدد خرابی مملکت هستند و حتی از قتل وزرای مملکت نیز دریغ نمی‌نمایند، پس ببینید به زرتشتیان آن زمان چه می گذشته است!؟... اگر ده یک این ظلم‌ها به طوائف دیگر وارد می‌آید[می‌آمد] شاید اثری از آنها نبود و اینها بودند که مقاومت نمودند و آن هم [از سر] ایمانشان بود.»
- در سخنرانی که در سال ۱۸۶۳ میلادی در بمبئی ایراد کرده است
«با همه اقدامات [که در ایران کردم] و همه سوقاتها که [به زرتشتیان ایران] دادم، معذالک در این مدت توقف من در ایران هفت نفر از زرتشتیان یزد و کرمان از دست اشرار و الواط به قتل رسیدند و چندین نفر زخمی گردیدند و چهل نفر را در عرض راه برهنه نمودند و اموال آنها را بردند!، از اینها گذشته گاهی خیال قتل خود من و "هرمز" بنده زاده را داشتند!....»
- وی در جای دیگر درباره وقایعی که در دوران اقامت خود در ایران رخ داده است، می‌گوید:
منبع
[ویرایش]- نمیرانیان، دکتر کتایون، زرتشتیان ایران پس از اسلام تا امروز، انتشارات مرکز کرمان شناسی، چاپ اول:۱۳۸۷، برگه‌ی: ۲۷۲