تعزیه
تعزیه نمایشی ایرانی است که در آن واقعهٔ کربلا به دست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند، نشان داده می‌شود.
درباره
[ویرایش]- «هنر تعزیه از یک‌سو از ریشه‌های تئاتر کشور تغذیه کرده‌است و از سوی دیگر، نشانی از فرهنگ فاخر مذهبی ما دارد.»
- تعزیه‌خوانی فرقی مهم با سایر نمایش‌ها دارد. در کمتر تئاتری پیش می‌آید که در یک زمان بازیگری در آن واحد دو حس مختلف را بازی کند؛ اما در تعزیه این اتفاق می‌افتد. وقتی در تعزیه بازیگر شمر بالای سر امام حسین (ع) می‌آید تا سر او را ببرد باید در نهایت قساوت این کار را بکند و چهره او پر از نفرت باشد، اما این بازیگر در همان حال با تماشاگران گریه می‌کند و برای امام حسین زار می‌زند. این موضوع باید در نهایت بی‌حسی و پر از احساس انجام شود که این بسیار سخت است.
- مردم می‌دانند تعزیه‌خوان چه کسی است و خود از عزاداران امام حسین (ع) است. در تئاتر و کارهای نمایشی سعی می‌کنیم به تماشاگر بقبولانیم که واقعگرا باشد، اما در تعزیه‌خوانی هیچ تلاشی برای این قضیه نمی‌کنیم… تعزیه سرشار از سمبل و نماد است… در این سبک تماشاگر در احساس صحنه شریک نمی‌شود، چرا که قوه قضاوت را از دست می‌دهد. در تعزیه‌خوانی هیچ چیز دروغ نیست و چیزی تماشاگر را گول‌نمی‌زند. یک تشت می‌گذاریم و توی آن را پر از آب می‌کنیم و به تماشاگر می‌فهمانیم که این دجله و فرات است و او هم باور می‌کند، چون نیازی به دروغ‌پردازی نمی‌بیند… در تعزیه اعتقاد بر این است که بازیگران خالصانه وارد کار می‌شوند و به دلیل ثواب و بدون توقع این کار را انجام می‌دهند.
- عنایت بخشی، ۲۱ نوامبر ۲۰۱۲/ ۱ آذر ۱۳۹۱، گفتگو با «جام جم»[۲]