کاربر:Eiliad

در گوشه این اتاق تاریک		یک باغ نشسته‌است بیدار
از دوست ندیده جز مذلت		از غیر کشیده رنج بسیار
در ریشه هر گیاه سبزش		انبوه کسالت است و دیوار
بر بام بلند ابرهایش		خورشید نمی‌شود پدیدار
هر ثانیه اش هزار سال است		در فاصله نگاه و دیدار
این باغ منم که خسته از خویش		در خویش خزیده‌ام دوصد بار
عشق است که می‌دهد خزانم		عشق است که می‌کند گرفتار