جوزف فون هامر

بارُن جوزف فون هامر پرگشتال (به آلمانی: Joseph Freiherr von Hammer-Purgstall) (زادهٔ ۹ ژوئن ۱۷۷۴ در گراتس -درگذشتهٔ ۲۳ نوامبر ۱۸۵۶ در وین) خاورشناس اهل آرشیدوک‌نشین اتریش بود.

گفتاوردها

تاریخ سخنوری در ایران

«در طلب آن وجود ابدی که در کامل‌ترین جذبه اش از همه موجودات زمینی و آسمانی برتر است و ناب‌ترین سرچشمه نور ابدی است و با بال‌های برترین شور و شوق مذهبی که بسیار عالی تر از جلوه‌های ظاهری و مثبت مذاهب است، مولانا جلال‌الدین رومی، نه به مانند دیگر شاعران غزل‌سرا چون حافظ و نه فقط بر فراز خورشیدها و ماه‌ها، بلکه بر فراز زمان و مکان، آفرینش، پیمان ازلی و تقدیر و بر فراز حکمت روزگار، در بی‌نهایت پر و بال می‌گشاید و پرواز می‌کند؛ و آنجاست که او به عنوان طالب ابدیت در وجود ابدی و عاشق بی‌نهایت، در عشق بی‌منتها ذوب می‌شود و خویش را برای همیشه از یاد می‌برد و تنها آن «همه بزرگ» را مقابل دیدگان دارد؛ و به جای این که چون دیگر شاعران در پایان غزل‌هایش به نام خویش تخلص کند، همواره نام عارف و مقتدایش، شمس تبریزی را به عنوان آخرین سنگ بنای زمین گنبد مینایی غزل‌های نورانی اش قرار می‌دهد.»