درک والکوت

از ویکی‌گفتاورد
درک والکوت

درک والکوت (۱۹۳۰ -۲۰۱۷) شاعر و نمایش‌نامه‌نویس، برندهٔ جایزه نوبل ادبیات ۱۹۹۲

دارای منبع[ویرایش]

  • «هر نوع تلاش جدی برای انجام دادن کاری باارزش تشریفاتی است.»
  • «زبان انگلیسی دارایی ویژهٔ کسی نیست. بلکه دارایی تخیل است، دارایی خود زبان است.»
    • Interview with Ed Hirsch (1986), Writers at Work: The Paris Review Interviews, Eighth Series (Penguin, 1988)
  • «شعر (فردا، فردا)
شهرهایی را به یاد می‌آورم که هرگز ندیده‌ام
ونیزِ نقره فام،
لنینگراد با مناره‌های شکلات پیچ اش.
دیری نمی‌پاید که امپرسیونیست‌های پاریس
درخشش آفتاب را از سایه‌ها بیرون خواهند کشید.
آه!
و کوچه‌های چونان مارِ از چنبره رهاشده یِ حیدرآباد.
دل سپردنِ به یک افق تنگ‌چشمی و انزواست.
دیده ات را می‌بندد و
تجربه ات را خُرد می‌کند.
روح مشتاق است، خاطر اما
آلوده.
تن، زیر خرده نان‌های خیس و نم زده
خود را تلف می‌کند.
جهان بینی با مجلات گسترش می‌یابد.
جهان بیرون از درب خانه است، اما
چه دردناک است ایستادن بر پله ای سرد، :کنارچمدان‌هایت
هنگامی که سپیده دم
دیوارهای آجری را هم رنگ رُزها سرخ‌فام می‌کند
و پیش از آنکه پشیمانی فرابرسد،
تاکسی ات سرمی رسد و با نوایی تُرا صدا می‌زند،
و چون نعش کش، بر لبهٔ پیاده‌رو توقف می‌کند . . . و تو سوار می‌شوی.»[۱]

منابع[ویرایش]

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ

پیوند به بیرون[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ
درک والکوت
موجود است.