حسام‌الدین خویی
حسام الدین حسن بن عبدالمومنین خویی(زنده در ۷۰۹ ه.ق)ادیب،شاعر و منشی چیره دست عهد خود بود.وی برای در امان ماندن از حمله مغولان، مجبور به ترک زادگاهش خوی و مهاجرت به آسیای صغیر شد و در شهر قسطمونی به دربار مظفرالدین یولق ارسلان را یافت و به کتابت و منشی گری پرداخت. اشعاری در باب احوال و او:
- مانند حسام در سخن کوش کاهل سخن اند افضل الناس
- خود را چه سبب خوی نویسد خوی منشا اوست،شهر سیواس
- ریحانه چه عجب بود ز گلشن وز مورد عذب آب روشن
- جرعه کافی بود از خم برای چاشنی مجلسی را بسی بود یک دسته ریحان ز باغ
آثار
[ویرایش]آثار او دارای دارای نثری مصنوع و مکلف می‌باشد. ۱- نصیب الفتیان ۲-زهره الادب و ...
گزیده‌ای از اشعارش
[ویرایش]- التماس قلم
ای صدر زمانه از فراست رای تو ضمیر بنده داند
محتاج شدم بدان مبارز گو نقش ضمیر خلق خواند
دارد دو زبان و بر سه مرکب چون گشت سوار می‌دواند.
 این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید. |