اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
رده‌افزایی+{{ناتمام}}+{{میانبر}}+{{ویکی‌سازی}}+{{تمیزکاری}}+{{ویکی‌پدیا}}
دو چامه‌ی زیبا
خط ۱۵: خط ۱۵:


*عشق صیقل می‌زند فرهنگ را.
*عشق صیقل می‌زند فرهنگ را.

* ''' نقش هستيم'''

بود نقــــــش هستيــــم انگـــــاره ای نا قبــــولـــی ناکــــس نا کــــاره ای

عشق سوهان زد مـــــرا آدم شــــدم عالـــم کيـــــف و کـــم عالــم شــــدم

حرکـــت اعصاب گــردون ديــده ام در رگ مه گــردش خــون ديـــده ام

بهر انسان چشم من شبهــــا گريست تــــا دريـــدم پـــرده اسرار زيســـت

از درون کــــارگــــاه ممکــــــــنات برکشيــــدم ســـــر تقويــــم حيـــــات

من که اين شب را چون مه آراستـم گـــرد پـــــای ملــــت بيــــضاستــــم

ملتـــــی در بـــاغ و راغ آوازه اش آتـــش دلهـــا ســــرود تـــــــازه اش

ذره گشــت و آفــــتاب انبار کــــرد خرمن از صد رومی و عطار کـــرد

آه گرمم رخت بـــر گردون کشــــم گــــرچــــه دودم از تــــبار آتشـــــم

خامـــــه ام از همت فکـــر بلنـــــد راز اين نه پـــرده در صحرا فگنــــد

قطـــره تــــــــاهمپــــايـــــه دريـــــا شود

زره از بــــاليـــــدگـی صحــــــــرا شـــــود


* ''' طرز گفتار دری'''

شاعری زاين مثنوی مقصود نيســـت بت پرستی بت گری مقصود نيســـــت

هنـــــدی ام از پـــارسی بيگانــــه ام مــــاه نــــو باشــــم تهــــی پيمانــــه ام

حسن انــــداز بيـــان از مــن مجــــو خوانسار و اصفهـــان از مـــــن مجـــو

گرچه هندی در عذوبت شکــر است طرز گفتار دری شيريــن تــــر است

فکر من از جلوه اش مسحور گـشت خامه من شاخ نخــــل طــور گشــــت

پــــارســـی از رفعت انــــديـــشه ام در خـــورد بافطــــرت انــــديشــــه ام

خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد

دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد


{{ناتمام}}
{{ناتمام}}

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۰۶، ساعت ۲۲:۰۳

این نوشتار یا بخش نیازمند ویکی‌سازی است.
لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه آن را ویکی‌سازی کنید و در پایان این الگو را بردارید.


اقبال لاهوری اندیشمند و شاعر مسلمان شبه قاره هند است.

بدون منبع

  • زندگی در صدف خویش گهر ساختن است ... عشق ازین گنبد دربسته برون‌تاختن است.
  • گرفتم که این جهان خاک و ما کف خاکیم - به ذره‌ذرهٔ ما درد جستجو ز کجاست؟
  • تپیدن و نرسیدن چه عالمی دارد - خوشا کسی که به‌دنبال محمل است هنوز.
  • میارا بزم بر ساحل که آنجا - نوای زندگانی نرم‌خیز است

به دریا غلت و با موجش درآویز - حیات جاودان اندر ستیز است.

  • عشق صیقل می‌زند فرهنگ را.
  • نقش هستيم

بود نقــــــش هستيــــم انگـــــاره ای نا قبــــولـــی ناکــــس نا کــــاره ای

عشق سوهان زد مـــــرا آدم شــــدم عالـــم کيـــــف و کـــم عالــم شــــدم

حرکـــت اعصاب گــردون ديــده ام در رگ مه گــردش خــون ديـــده ام

بهر انسان چشم من شبهــــا گريست تــــا دريـــدم پـــرده اسرار زيســـت

از درون کــــارگــــاه ممکــــــــنات برکشيــــدم ســـــر تقويــــم حيـــــات

من که اين شب را چون مه آراستـم گـــرد پـــــای ملــــت بيــــضاستــــم

ملتـــــی در بـــاغ و راغ آوازه اش آتـــش دلهـــا ســــرود تـــــــازه اش

ذره گشــت و آفــــتاب انبار کــــرد خرمن از صد رومی و عطار کـــرد

آه گرمم رخت بـــر گردون کشــــم گــــرچــــه دودم از تــــبار آتشـــــم

خامـــــه ام از همت فکـــر بلنـــــد راز اين نه پـــرده در صحرا فگنــــد

                    قطـــره تــــــــاهمپــــايـــــه دريـــــا شود
                    زره از بــــاليـــــدگـی صحــــــــرا شـــــود


*                                           طرز گفتار دری

شاعری زاين مثنوی مقصود نيســـت بت پرستی بت گری مقصود نيســـــت

هنـــــدی ام از پـــارسی بيگانــــه ام مــــاه نــــو باشــــم تهــــی پيمانــــه ام

حسن انــــداز بيـــان از مــن مجــــو خوانسار و اصفهـــان از مـــــن مجـــو

گرچه هندی در عذوبت شکــر است طرز گفتار دری شيريــن تــــر است

فکر من از جلوه اش مسحور گـشت خامه من شاخ نخــــل طــور گشــــت

پــــارســـی از رفعت انــــديـــشه ام در خـــورد بافطــــرت انــــديشــــه ام

                         خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد
                         دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد


پیوند به بیرون

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ