امیرخسرو دهلوی: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر تفاوت با ویرایش جدیدتر ←

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

دیداریویکی‌متن

درخط

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۶، ساعت ۰۹:۰۵

امیرخسرو دهلوی، (۶۵۲ هجری قمری، ۱۲۵۳ میلادی، دهلی هند - ۷۲۵ هجری قمری، ۱۳۲۴ میلادی) شاعر فارسی‌گوی هند

دارای منبع

«آب که میلش هـمه زی پستی است // در پُریش لاف زبردستی است// آب‌گهرهای کهن را مجوی// دُرّ چو کهن گشت شود زرد‌روی//زنده به‌مرده مشو ای نا‌تمام// زنده تو کن مرده خود را به‌نام//زنده کنِِِِِ مرده، مسیحافر است //وآنکه دم از مـرده بر‌آرد خر است//زنده که از مرده فضول وی است // مرده به‌از وی به‌قبـول وی است//از پدر مـرده مـلاف ای جــوان// گرنه سگی چون خوشی از استخوان//از هنر خویش گشا سینه را// مایه مـکن نسبت دیرینـه را»
«آتش چو به شعله بر‌کشد سر// چه هیزم خشک و چه گل تر»
«آدمی است از پی کاری بزرگ // گرنکند، اوست حماری بزرگ»
«آدمـیان را سخنی بس بود // گـاو بود کش خله در پس بود»
«آن دیو بود نه آدمیزاد// کز اندُه دیگران شود شاد»
«آن که به‌زندان جهالت گم است// هست گدا ورچه زرش صد خم است»
«آن که خود را شناخت نتواند// آفریننده را کجا داند»
«بود قطره آب، طوفان مور// به‌کم مایهٔ‌ای، ناقص آید به‌شور»
«به‌پای شمع شنیدم زقیچی پولاد// زبان سرخ سر سبز می‌دهد برباد»
«به دل ها، نیاز اوستادی قـوی است // کز او هر زمان صنعتـی را نوی است»
«چو بر خود نداری روا نشتری // مکش تیغ بر‌گردن دیگـری»
«خر ِ مانده کز ریش نالان بود// چه‌سود ار زدیباش پالان بود// چو کاهل بود نافه در خاستن // چه‌باید به‌خلخالش آراستـن»
«خریدار دُر گرچه باشد بسی // سفالینه را هم ستاند کسی»
«داشت شبانی رمه در کوهسار // پیر و جوان گشته از او شیرخوار// شیر که از بز به سبـو ریختی //آب در آن شیـر درآمیختی// بردی از آن آب طمـع هم به شیر // نقـره ستاندی چو زبرنا و پیر// روزی از آن کوه به‌صحرای خاک //سیل در‌آمـد رمـه را برد پاک// آن‌که جهان سوختهٔ شیر کرد// سوختـه شد ناگه ازآن شیر سرد// خواجه چو شد با‌غم و آزار جفت// کارشناسیش در‌آن حال گفت// کان‌همه آب تو که در شیر بود// شد همه سیل و رمـه را درربود// مرد شبان زان سخـن با‌شکوه// ماند سـرافکنده چو سیلاب کوه»
«در فتنه بستن، زبان بستن است // که گیتی به‌نیک و بد آبستن است// پشیمان زگفتار دیدم بسی// پشیمان نگشت از خموشی کسی»
«روز بی‌آبی آسیا از شاش موشی گردد// در گاه تنگی شبان از بز نر نیز دوشد»
«صد رحمـت ایزدی بر‌آن مـرد// کز کیسه خود بود جوانمرد»
«علم کـز اعمال نشانیش نیست // کالبدی دارد و جانیش نیست»
«کاردانی به‌کشوری نبود// که از آن کاردان‌تری نبود»
«گر رشته گسست میتوان بست // لیکن گرهیش در میان است»
«گفته‌اند آن‌چنان که باید گفت //از پس مرده بد نشاید گفت»
«لیکن آخر زنی و هیچ زنـی // نتوان داشت محرم سخنی// زن که در عقل باکمال بود// راز پوشیدنش محال بود»
«مردن آدمی به‌ناکامی// بهتر از زیستن به‌بدنامی»
«هفت و نُه این صنم عشوه‌ساز // عقل‌فریب آمد و بُرنانواز»

منبع

دیوان اشعار

پیوند به بیرون

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ

امیرخسرو دهلوی
دارد.

این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید.

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 '''[[W:امیرخسرو دهلوی|امیرخسرو دهلوی]]'''، ([[W:۶۵۲ (هجری قمری)|۶۵۲ هجری قمری]]، [[W:۱۲۵۳ (میلادی)|۱۲۵۳ میلادی]]، [[W:دهلی|دهلی]] [[W:هند|هند]] - [[W:۷۲۵ (هجری قمری)|۷۲۵ هجری قمری]]، [[W:۱۳۲۴ (میلادی)|۱۳۲۴ میلادی]]) شاعر فارسی‌گوی هند
-* «آب که میلش هـمه زی پستی است   *    در پُریش لاف زبردستی است»
-* «آب گهـــــــــرهای کهن را مجوی    *      دُرّ چو کهـــن گشت شود زرد روی»
-: «زنده بـه مرده مشــو ای نا تمام     *     زنده تـو کن مرده خود را به نام»
-: «زنده کـنِِِِِ مرده، مسیحافر است    *      وآنکه دم از مـرده بر آرد خر است»
-: «زنده که از مرده  فضول وی است    *      مرده به از وی به قبـول وی است»
-: «از پدر مـرده مـلاف ای جــوان    *      گرنه سگی چون خوشی از استخوان»
-: «از هنر خویش گشا سینه را    *      مایه مـکن نسبت دیرینـه را»
+== دارای منبع ==
-* «آتش چو به شعله بر کشد سر   *   چه هیزم خشک و چه گل تر»
+*  «آب که میلش هـمه زی پستی است // در پُریش لاف زبردستی است// آب‌گهرهای کهن را مجوی// دُرّ چو کهن گشت شود زرد‌روی//زنده به‌مرده مشو ای نا‌تمام// زنده تو کن مرده خود را به‌نام//زنده کنِِِِِ مرده، مسیحافر است //وآنکه دم از مـرده بر‌آرد خر است//زنده که از مرده  فضول وی است // مرده به‌از وی به‌قبـول وی است//از پدر مـرده مـلاف ای جــوان// گرنه سگی چون خوشی از استخوان//از هنر خویش گشا سینه را// مایه مـکن نسبت دیرینـه را»
+*  «آتش چو به شعله بر‌کشد سر// چه هیزم خشک و چه گل تر»
+*  «آدمی است از پی کاری بزرگ // گرنکند، اوست حماری بزرگ»
+*  «آدمـیان را سخنی بس بود // گـاو بود کش خله در پس بود»
+*  «آن دیو بود نه آدمیزاد// کز اندُه دیگران شود شاد»
+*  «آن که به‌زندان جهالت گم است// هست گدا ورچه زرش صد خم است»
+*  «آن که خود را شناخت نتواند// آفریننده را کجا داند»
+*  «بود قطره آب، طوفان مور// به‌کم مایهٔ‌ای، ناقص آید به‌شور»
+*  «به‌پای شمع شنیدم زقیچی پولاد// زبان سرخ سر سبز می‌دهد برباد»
+*  «به دل ها، نیاز اوستادی قـوی است // کز او هر زمان صنعتـی را نوی است»
+*  «چو بر خود نداری روا نشتری // مکش تیغ بر‌گردن دیگـری»
+*  «خر ِ مانده کز ریش نالان بود// چه‌سود ار زدیباش پالان بود// چو کاهل بود نافه در خاستن // چه‌باید به‌خلخالش  آراستـن»
+*  «خریدار دُر گرچه باشد بسی // سفالینه را هم ستاند کسی»
+*  «داشت شبانی رمه در کوهسار // پیر و جوان گشته از او شیرخوار// شیر که از بز به سبـو ریختی //آب در آن شیـر درآمیختی// بردی از آن آب طمـع هم به شیر // نقـره ستاندی چو زبرنا و پیر// روزی از آن کوه به‌صحرای خاک //سیل در‌آمـد رمـه را برد پاک// آن‌که جهان سوختهٔ شیر کرد// سوختـه شد ناگه ازآن شیر سرد// خواجه چو شد با‌غم و آزار جفت// کارشناسیش در‌آن حال گفت// کان‌همه آب تو که در شیر بود// شد همه سیل و رمـه را درربود// مرد شبان زان سخـن با‌شکوه// ماند سـرافکنده چو سیلاب کوه»
+*  «در فتنه بستن، زبان بستن است // که گیتی به‌نیک و بد آبستن است// پشیمان زگفتار دیدم بسی// پشیمان نگشت از خموشی کسی»
+*  «روز بی‌آبی آسیا از شاش موشی گردد// در گاه تنگی شبان از بز نر نیز دوشد»
+*  «صد رحمـت ایزدی بر‌آن مـرد// کز کیسه خود  بود جوانمرد»
+*  «علم کـز اعمال نشانیش نیست // کالبدی دارد و جانیش نیست»
+*  «کاردانی به‌کشوری نبود// که از آن کاردان‌تری نبود»
+*  «گر رشته گسست میتوان بست // لیکن گرهیش در میان است»
+*  «گفته‌اند آن‌چنان که باید گفت //از پس مرده بد نشاید گفت»
+*  «لیکن آخر زنی و هیچ زنـی // نتوان داشت محرم سخنی// زن که در عقل باکمال بود// راز پوشیدنش محال بود»
+*  «مردن آدمی به‌ناکامی// بهتر از زیستن به‌بدنامی»
+*  «هفت و نُه این صنم عشوه‌ساز // عقل‌فریب آمد و بُرنانواز»
-* «آدمی است از پی کاری بزرگ    *    گرنکند، اوست حماری بزرگ»
+== منبع ==
-* «آدمـیان را سخنی بس بود    *   گـاو بود کش خله در پس بود»
+*  دیوان اشعار
-* «آن که به زندان جهالت گم است   *    هست گدا ورچه زرش صد خم است»
-* «آن که خود را شناخت نتواند * آفریننده را کجا داند»
-* «بود قطره آب، طوفان مور *   به کم مایهٔ ای، ناقص آید به شور»
-* «به پای شمع شنیدم زقیچی پولاد   *  زبان سرخ سر سبز می دهد برباد»
-* «به دل ها، نیاز اوستادی قـوی است  *   کز او هر زمان صنعتـی را نوی است»
-* «چو بر خود نداری روا نشتری    *     مکش تیغ بر گردن دیگـری»
-* «خر ِ مانده کز ریـش نالان بود   *     چه سود ار زدیباش پالان بود»
-: «چو کاهل بود نافه در خاستن    *    چه باید به خلخالش  آراستـن»
-* «خریدار دُر گرچه باشد بسی   *    سفالینه را هم ستاند کسی»
-* «داشت شبانی رمه در کوهسار     *       پیر و جوان گشته از او شیرخوار»
-: «شیر که از بز به سبـو ریختی      *       آب در آن شیـر درآمیختی»
-: «بردی از آن آب طمـع هم به شیر     *     نقـره ستاندی چو زبرنا و پیر»
-: «روزی از آن کوه به صحرای خاک     *     سیل در آمـد رمـه را برد پاک»
-: «آن که جهـان سوختهٔ شیر کرد      *       سوختـه شد ناگه ازآن شیر سرد»
-: «خواجه چو شد با غم و آزار جفت    *      کارشناسیش در آن حال گفت»
-: «کان همه آب تو که در شیر بود     *        شد همه سیل و رمـه را درربود»
-: «مرد شبان زان سخـن با شکوه    *         ماند سـرافکنده چو سیلاب کوه»
-* «در فتنه بستن، زبان بستن است * که گیتی به نیک و بد آبستن است»
-: «پشیمان زگفتار دیدم بسی  * پشیمان نگشت از خموشی کسی»
-* «روز بی آبی آسیا از شاش موشی گردد  *   در گاه تنگی شبان از بز نر نیز دوشد»
-* «صد رحمـت ایزدی بر آن مـرد   *    کز کیسه خود  بود جوانمرد»
-* «علم کـز اعمال نشانیش نیست    *   کالبدی دارد و جانیش نیست»
-* «کاردانی به کشوری نبود   *     که از آن کاردان تری نبود»
-* «گر رشته گسست میتوان بست  *     لیکن گرهیش در میان است»
-* «گفته اند آنچنان که باید گفت   *    از پس مرده بد نشاید گفت»
-* «لیکن آخر زنی و هیچ زنـی    *   نتوان داشت محرم سخنی»
-: «زن که در عقل با کمال بود    * راز پوشیدنش محــال بود»
-* «مردن آدمی به ناکامی   *  بهتر از زیستن به بدنامی»
-* «هفت و نُه این صنم عشوه ساز *    عقل فریب آمد و بُرنا نواز»
+== پیوند به بیرون ==
+{{ویکی‌پدیا}}
 {{ناتمام}}
+{{میانبر}}
-{{ویکی‌پدیا}}
+[[رده:افراد|امیرخسرو دهلوی]]
-{{میانبر}}
+[[رده:شغل‌ها|شاعر]]