فقر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←‏گفتاوردها: ابرابزار، اصلاح املا، اصلاح سجاوندی، اصلاح ارقام، اصلاح نویسه، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح نویسه‌های عربی
خط ۲: خط ۲:
[[File:Afghan girl begging.jpg|220px|thumb| «گدا فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد خدا را محروم داشته، و آن که بدو بخشد خدا را سپاس و حرمت گذاشته.»]]
[[File:Afghan girl begging.jpg|220px|thumb| «گدا فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد خدا را محروم داشته، و آن که بدو بخشد خدا را سپاس و حرمت گذاشته.»]]
== گفتاوردها ==
== گفتاوردها ==
* «'''[[گدا]] فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد [[خدا]] را محروم داشته، کسی که یاری خویش را از او دریغ کند، از یاری رسانی به خدا دریغ ورزیده‌است و کسی که او را چیزی بخشد، باید احساس کند که به خدا چیزی بخشیده‌است»''' یا «بینوایی که از تو چیزی می‏طلبد، فرستاده خداست. کسی که او را چیزی ندهد، گویی حق خدا را ادا نکرده‌است و هر که او را چیزی دهد، حق خدا را ادا کرده‌است».
* «'''[[گدا]] فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد [[خدا]] را محروم داشته، کسی که یاری خویش را از او دریغ کند، از یاری رسانی به خدا دریغ ورزیده‌است و کسی که او را چیزی بخشد، باید احساس کند که به خدا چیزی بخشیده‌است»''' یا «بینوایی که از تو چیزی می‌طلبد، فرستاده خداست. کسی که او را چیزی ندهد، گویی حق خدا را ادا نکرده‌است و هر که او را چیزی دهد، حق خدا را ادا کرده‌است».
** ''[[علی بن ابی‌طالب]]'' <small>''نهج البلاغه، کلمات قصار، ۳۰۴''</small>
** ''[[علی بن ابی‌طالب]]'' <small>''نهج البلاغه، کلمات قصار، ۳۰۴''</small>
* «پسرکم! از [[فقر]] بر تو ترسانم . از آن به [[خدا]] پناه بر که [[فقر]] [[دین]] را زیان دارد و [[عقل]] را سرگردان کند و [[دشمن]]ی پدید آورد.»
* «پسرکم! از [[فقر]] بر تو ترسانم . از آن به [[خدا]] پناه بر که [[فقر]] [[دین]] را زیان دارد و [[عقل]] را سرگردان کند و [[دشمن]]ی پدید آورد.»
** ''[[علی بن ابی‌طالب]]'' <small> به پسر خود محمد بن حنفیه :نهج البلاغه، کلمات قصار 319</small>
** ''[[علی بن ابی‌طالب]]'' <small> به پسر خود محمد بن حنفیه :نهج البلاغه، کلمات قصار 319</small>
* [<small>روزی یکی از غلامان امام رضا میوه‌ای خورد و نصفهٔ آن را دور انداخت. حضرت رضا علیه السلام به او فرمود</small> ]: «اگر تو میلت به ماندهٔ میوه نمی‌کشد و از آن بی‌نیازی، بدان که افرادی هستند که به همین میوهٔ نیم‌خورده نیازمندند.»

* [<small>روزی یکی از غلامان امام رضا میوه‌ای خورد و نصفهٔ آن را دور انداخت. حضرت رضا علیه السلام به او فرمود</small> ]: «اگر تو میلت به ماندۀ میوه نمی‌کشد و از آن بی‌نیازی، بدان که افرادی هستند که به همین میوهٔ نیم‌خورده نیازمندند.»
** ''[[علی‌رضا]]'' <small>بحارالانوار، ج ۴۹، ص ۱۰۲، ح ۲۱٫ از کافی، ج ۶، ص ۲۹۷٫</small>
** ''[[علی‌رضا]]'' <small>بحارالانوار، ج ۴۹، ص ۱۰۲، ح ۲۱٫ از کافی، ج ۶، ص ۲۹۷٫</small>
* «[[ثروت|ثروتمندان]] کمتر از فقرا از زندگی خود ناراضی نیستند. شخص فقیر دوست دارد میلیونر شود و فردِ میلیونر می‌خواهد میلیاردر شود.»

** ''[[ماهاتما گاندی]]'' <small>برگرفته از کتابِ «گزینهٔ گفتارهای گاندی» ترجمه مهشید میرمعزّی، نشر ثالث، سال ۱۳۸۸، ص۲۴</small>
[[رده:موضوع‌ها]]
[[رده:موضوع‌ها]]
[[en:Poverty]]
[[en:Poverty]]

نسخهٔ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۱۶:۵۵

فقر و وابسته‌های آن (گدایی و بی خانمانی ...) موضوع این نوشتار است.

«گدا فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد خدا را محروم داشته، و آن که بدو بخشد خدا را سپاس و حرمت گذاشته.»

گفتاوردها

  • «گدا فرستادهٔ خداست کسی که او را محروم دارد خدا را محروم داشته، کسی که یاری خویش را از او دریغ کند، از یاری رسانی به خدا دریغ ورزیده‌است و کسی که او را چیزی بخشد، باید احساس کند که به خدا چیزی بخشیده‌است» یا «بینوایی که از تو چیزی می‌طلبد، فرستاده خداست. کسی که او را چیزی ندهد، گویی حق خدا را ادا نکرده‌است و هر که او را چیزی دهد، حق خدا را ادا کرده‌است».
  • «پسرکم! از فقر بر تو ترسانم . از آن به خدا پناه بر که فقر دین را زیان دارد و عقل را سرگردان کند و دشمنی پدید آورد.»
  • [روزی یکی از غلامان امام رضا میوه‌ای خورد و نصفهٔ آن را دور انداخت. حضرت رضا علیه السلام به او فرمود ]: «اگر تو میلت به ماندهٔ میوه نمی‌کشد و از آن بی‌نیازی، بدان که افرادی هستند که به همین میوهٔ نیم‌خورده نیازمندند.»
    • علی‌رضا بحارالانوار، ج ۴۹، ص ۱۰۲، ح ۲۱٫ از کافی، ج ۶، ص ۲۹۷٫
  • «ثروتمندان کمتر از فقرا از زندگی خود ناراضی نیستند. شخص فقیر دوست دارد میلیونر شود و فردِ میلیونر می‌خواهد میلیاردر شود.»
    • ماهاتما گاندی برگرفته از کتابِ «گزینهٔ گفتارهای گاندی» ترجمه مهشید میرمعزّی، نشر ثالث، سال ۱۳۸۸، ص۲۴