دینو بوتزاتی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Ashkan P. (بحث | مشارکت‌ها)
جز Ashkan P. صفحهٔ بوتزاتی٬ دینو را به دینو بوتزاتی منتقل کرد: در ویکی‌پدیا نام او این‌چنین آورده شده‌است.
Ashkan P. (بحث | مشارکت‌ها)
ویرایش ساختار
خط ۱: خط ۱:
[[w:دینو بوتزاتی|دینو بوتزاتی]] (به ایتالیایی: Dino Buzzati)‏ ‏ (۱۶ اکتبر ۱۹۰۶ - ۲۸ ژانویه ۱۹۷۲) نویسنده نامدار ایتالیایی است که شناخته‌شده‌ترین کار او رمان بیابان تاتارها (به ایتالیایی: Il deserto dei Tartari) است.


== دارای منبع ==
<blockquote>دروگو سرانجام فهمید و لرزش خفیفی بر اندامش افتاد. آب بود. آبشار دور دستی که از لابه‌لای تخته‌سنگ‌های نزدیک فرو می‌ریخت.
بادی که صدای ریزش بسیار بلند آن را به نوسان در می‌آورد. بازی اسرار آمیز پژواک‌ها. از صدای متفاوت سنگ‌های مضروب٬ صدایی انسانی برمی‌خاست که حرف می‌زد٬ حرف می‌زد: حرف‌های زندگی‌مان را که تا فهمیدنشان راهی نبود. اما هرگز فهمیده نمی‌شدند.
پس این سرباز نبود که آوازی را زمزمه می‌کرد. انسانی حساس به سرما٬ به تنبیه و به عشق. بلکه کوهستان متخاصم بود. دروگو فکر کرد چه اشتباه غم‌انگیزی. نکند همه چیز همین‌طور است. می‌پنداریم که اطرافمان پر از مخلوقاتی شبیه به ماست. در حالی که جز یخ و سنگ‌هایی که به زبانی بیگانه با ما سخن می‌گویند نیست. در شرف دست دادن با دوستی هستیم. اما بازو٬ بی حس٬ فرو می‌افتد و لبخند٬ خاموش می‌شود. چون در می‌یابیم کاملا تنهاییم.


باد بر شنل با شکوه افسر می‌کوبد و حتی سایه لاجوردین روی برف٬ چون پرچمی تکان می‌خورد. ماه می‌رود٬ می‌رود٬ آهسته٬ اما بی‌لحظه‌ای درنگ٬ نا شکیبای سحر. قلب جیووانی دروگو در سینه می‌تپد.<ref>
بوتزاتی، دینو. صحرای تاتارها. ترجمهٔ محسن ابراهیم. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۹.
</ref></blockquote>


== منبع ==
{{پانویس}}


{{ویکی‌پدیا}}
====دینو بوتزاتی (به ایتالیایی: Dino Buzzati)‏ ‏ (۱۶ اکتبر ۱۹۰۶ - ۲۸ ژانویه ۱۹۷۲) نویسنده ایتالیایی.====


[[رده:نویسندگان اهل ایتالیا]]
----


[[it:Dino Buzzati]]
دروگو سرانجام فهمید و لرزش خفیفی بر اندامش افتاد. آب بود. آبشار دور دستی که از لابه لای تخته سنگ های نزدیک فرو می ریخت.
[[pl:Dino Buzzati]]
بادی که صدای ریزش بسیار بلند آن را به نوسان در می آورد. بازی اسرار آمیز پژواک ها. از صدای متفاوت سنگ های مضروب٬ صدایی انسانی بر می خاست که حرف میزد٬ حرف میزد: حرف های زندگی مان را که تا فهمیدنشان راهی نبود. اما هرگز فهمیده نمیشدند.
پس این سرباز نبود که آوازی را زمزمه می کرد. انسانی حساس به سرما٬ به تنبیه و به عشق. بلکه کوهستان متخاصم بود. دروگو فکر کرد چه اشتباه غم انگیزی. نکند همه چیز همین طور است. می پنداریم که اطرافمان پر از مخلوقاتی شبیه به ماست. در حالی که جز یخ و سنگ هایی که به زبانی بیگانه با ما سخن می گویند نیست. در شرف دست دادن با دوستی هستیم. اما بازو٬ بی حس٬ فرو می افتد و لبخند٬ خاموش می شود. چون در می یابیم کاملا تنهاییم.

باد بر شنل با شکوه افسر می کوبد و حتی سایه لاجوردین روی برف٬ چون پرچمی تکان می خورد. ماه می رود٬ می رود٬ آهسته٬ اما بی لحظه ای درنگ٬ نا شکیبای سحر. قلب جیوانی دروگو در سینه می تپد.


از کتاب صحرای تاتارها (1940) (Il deserto dei Tartari). ترجمه ی محسن ابراهیم. نشر مرکز ۱۳۷۹

نسخهٔ ‏۱۲ مهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۱۲:۰۷

دینو بوتزاتی (به ایتالیایی: Dino Buzzati)‏ ‏ (۱۶ اکتبر ۱۹۰۶ - ۲۸ ژانویه ۱۹۷۲) نویسنده نامدار ایتالیایی است که شناخته‌شده‌ترین کار او رمان بیابان تاتارها (به ایتالیایی: Il deserto dei Tartari) است.

دارای منبع

دروگو سرانجام فهمید و لرزش خفیفی بر اندامش افتاد. آب بود. آبشار دور دستی که از لابه‌لای تخته‌سنگ‌های نزدیک فرو می‌ریخت.

بادی که صدای ریزش بسیار بلند آن را به نوسان در می‌آورد. بازی اسرار آمیز پژواک‌ها. از صدای متفاوت سنگ‌های مضروب٬ صدایی انسانی برمی‌خاست که حرف می‌زد٬ حرف می‌زد: حرف‌های زندگی‌مان را که تا فهمیدنشان راهی نبود. اما هرگز فهمیده نمی‌شدند. پس این سرباز نبود که آوازی را زمزمه می‌کرد. انسانی حساس به سرما٬ به تنبیه و به عشق. بلکه کوهستان متخاصم بود. دروگو فکر کرد چه اشتباه غم‌انگیزی. نکند همه چیز همین‌طور است. می‌پنداریم که اطرافمان پر از مخلوقاتی شبیه به ماست. در حالی که جز یخ و سنگ‌هایی که به زبانی بیگانه با ما سخن می‌گویند نیست. در شرف دست دادن با دوستی هستیم. اما بازو٬ بی حس٬ فرو می‌افتد و لبخند٬ خاموش می‌شود. چون در می‌یابیم کاملا تنهاییم.

باد بر شنل با شکوه افسر می‌کوبد و حتی سایه لاجوردین روی برف٬ چون پرچمی تکان می‌خورد. ماه می‌رود٬ می‌رود٬ آهسته٬ اما بی‌لحظه‌ای درنگ٬ نا شکیبای سحر. قلب جیووانی دروگو در سینه می‌تپد.[۱]

منبع

  1. بوتزاتی، دینو. صحرای تاتارها. ترجمهٔ محسن ابراهیم. تهران: نشر مرکز، ۱۳۷۹.
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ