موسی کاظم: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Sahimrobot (بحث | مشارکتها) جز ربات:تصحيح ي و ک |
Sahimrobot (بحث | مشارکتها) جز ربات:تصحيح پانويس |
||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
== پینوشت == |
== پینوشت == |
||
{{پانویس}} |
|||
<references/> |
|||
---- |
---- |
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۱۰، ساعت ۰۸:۱۴
|
موسی بن جعفر که شیعیان دوازده امامی از او با عنوان (امام موسی کاظم) یاد میکنند، فرزند جعفر صادق و نزد ایشان هفتمین امام است. وی در روز ۷ صفر سال ۱۲۸ ه. ق. در ابواء (منطقهای در میان مکه و مدینه) به دنیا آمد. مادر آن حضرت، حمیده مصفّاة است که نامهای دیگری مانند حمیده بربریه و حمیده اندلسیه نیز برای او نقل شدهاست. از مهمترین القاب پیروانش برای او، میتوان به کاظم، صابر، صالح، امین و عبدالصالح اشاره کرد. او در میان شیعیان به «بابالحوائج» معروف است.
دارای منبع
- «کفاره کارمندی و خدمت به سلطان ظالم، نیکی و احسان به برادران ایمانی است.»
- «در موقعیتی که ظلم و ستم بر حق و عدل غلبه دارد و حکومت عادلانه الهی جاری نیست، نباید به حکومت شخص دیگری خوش گمان باشید؛ مگر آنکه به نیکی و عدالت او ایمان داشته باشید.»
- «یاری ضعیفان از بهترین صدقات است.»
- «هر کس در پی ریاست باشد به مهلکه میافتد، و هر کس خودبینی در دلش راه یابد، هلاک میگردد.»
- «عقل هیچکس کامل نمیشود مگر با داشتن این صفات: کفر و شر از او دور باشد، خیر و رشد از او تراوش نماید، اضافهی اموالش را ببخشد، زیادی کلامش را برای خودش نگه دارد، بهرهاش از دنیا تنها قوت اندکی باشد، در طول زندگی از علم سیر نشود، ذلت همراه خدا برایش بهتر از عزت با غیر خدا باشد، تواضع را بهتر از بزرگ بینی بببیند، کار خوب و کم دیگران را زیاد بیند و کار زیاد و خوب خود را اندک بشمرد، خود را بدترین فرد، و دیگران را بهتر از خود بداند.»
- « ای هشام! خداوند بر مردم دو حجت قرار داده است: حجتی ظاهری و حجتی باطنی. حجت ظاهری همان پیامبران و رسولان و امامان هستند و حجت باطنی عقل است.»
- «هر کس سه چیز را بر سه چیز مسلط کند، گویی به نابودی عقلش کمر بسته است: کسی که با آرزوی بلند، نور اندیشهاش را تاریک سازد، شکوفههای حکمتش را با سخنان اضافی و بیمورد از بین برد و با شهوات نفسانی نور عبرت خود را خاموش نماید. چنین کسی گویی از هوای نفس خود برای نابودی عقلش کمک گرفته، و هر کس عقلش را نابود سازد دین و دنیایش را از دست داده است.»
- «نشانه عقل، صبر بر تنهایی است. پس هر کس عقل الهی داشته باشد، از اهل دنیا و مشتاقان به آن دوری میگزیند و به آنچه نزد خداوند است علاقمند میشود. خداوند نیز همراه تنهایی او و غنای فقر او و عزتبخش او خواهد بود.» [۱]
بدون منبع
- «کسی که مزه رنج و سختی را نچشیده ، نیکی و احسان در نزد او جایگاهی ندارد. »
- « علومی را که مردم به آن نیاز دارند در چهار چیز یافتم :
1- اول اینکه خدای خودت را بشناسی .
2- بشناسی که خداوند با تو چه کار کرده است .
3- بشناسی که خداوند چه چیزی از تو می خواهد .
4- و بشناسی که چه چیزی تو را از دینت خارج می کند . »
- «مومن همانند دو کفه ترازوست. هرگاه به ایمانش افزوده گردد، به بلایش نیز افزوده می گردد.»
- «کسی که دو روزش مساوی باشد ، مغبون است ، و کسی که دومین روزش ، بدتر از روز اولش باشد ملعون است ، و کسی که در خودش افزایش نبیند در نقصان است ، و کسی که در نقصان است مرگ برای او بهتر از زندگی است .»
پینوشت
- ↑ اصول کافی ـ کتاب العقل باب 1 ح 12.
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |