رمضان: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
صفحهٔ جدید: رمضان در اسلام یک مناسبت مذهبی است که در طول نهمین ماه قمری، ماه رمضان، رخ میدهد. مسلما... |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
*«می لعل رمضانی ز قدحهای نهانی / که به هر جات بگیرد تو ندانی که کجایی // رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را / تو مپندار کز آن می نکند روحفزایی» |
*«می لعل رمضانی ز قدحهای نهانی / که به هر جات بگیرد تو ندانی که کجایی // رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را / تو مپندار کز آن می نکند روحفزایی» |
||
**''مولوی، دیوان شمس'' |
**''مولوی، دیوان شمس'' |
||
*«ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما / بربند سر سفره بگشای ره بالا // ای یاوهٔ هر جایی وقتست که بازآیی / بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا // یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین / که شهد ترا گوید: خاک توم ای مولا» |
*«ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما / بربند سر سفره بگشای ره بالا // ای یاوهٔ هر جایی وقتست که بازآیی / بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا // یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین / که شهد ترا گوید: خاک توم ای مولا» |
نسخهٔ ۱۳ اوت ۲۰۱۰، ساعت ۱۰:۵۵
رمضان در اسلام یک مناسبت مذهبی است که در طول نهمین ماه قمری، ماه رمضان، رخ میدهد. مسلمانان معتقدند قرآن در این ماه بر پیامبر اسلام فرو آمدهاست. در قرآن، مستقیما به کسانی که ایمان آوردهاند دستور داده شده که در این ماه روزه بگیرند.
منبعدار
- «ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید / از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد»
- حافظ
- «زان باده که در میکده عشق فروشند / ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش»
- حافظ
- «زان می عشق کز او پخته شود هر خامی / گر چه ماه رمضان است بیاور جامی»
- حافظ
- «آمد رمضان و عید با ماست / قفل آمد و آن کلید با ماست // بربست دهان و دیده بگشاد / وان نور که دیده دید با ماست // آمد رمضان به خدمت دل / وان کش که دل آفرید با ماست // در روزه اگر پدید شد رنج / گنج دل ناپدید با ماست // کردیم ز روزه جان و دل پاک / هر چند تن پلید با ماست // روزه به زبان حال گوید / کم شو که همه مرید با ماست»
- مولوی
- «ماه رمضان آمد آن بند دهان آمد / زد بر دهن بسته تا لذت لب بیند»
- مولوی
- «فاش بیا و فاش ده باده عشق فاش به / عید شدهست و عام را گر رمضان است باش گو»
- مولوی، دیوان شمس
- «مژده دهید عاشقان عید وصال می رسد / ز آنک ندید هیچ کس خود رمضان و عید نی»
- مولوی، دیوان شمس
- «می لعل رمضانی ز قدحهای نهانی / که به هر جات بگیرد تو ندانی که کجایی // رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را / تو مپندار کز آن می نکند روحفزایی»
- مولوی، دیوان شمس
- «ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما / بربند سر سفره بگشای ره بالا // ای یاوهٔ هر جایی وقتست که بازآیی / بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا // یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین / که شهد ترا گوید: خاک توم ای مولا»
- مولوی، دیوان شمس
- «غنیمت دار رمضان را چو عیدت روی ننمودهست / و عیدت گر کنارستی ز غم جان برکنارهستی»
- مولوی، دیوان شمس