کاربر:3noghte/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نقل قول۲|left| [[پرونده:Manouchehr Atashi.jpg|100px|بی‌قاب|راست|هیچ]]ایرانیان از آن جهت که هم [[فلسفه]] و هم [[w:عرفان اسلامی|عرفان]] را پذیرفته‌اند و نیز به این دلیل که [[w:فلسفه در ایران|فلسفه در تربیت ما]] نقش داشته و همچون یک عامل ژنتیکی وارد خون و توارث ما شده است، حالتی را در ما ایجاد کرده که ناخودآگاه به طرف شور و شوق خدایی برانگیخته می‌شویم و از آن جهت که خداوند را در درون خود داریم، خدای درونی‌مان ما را به طرف امر خیر حرکت می‌دهد و این حرکت یعنی [[w:en:Divine illumination|اشراق]].| [[منوچهر آتشی]]|۱۹۳۱-۲۰۰۵}} |
{{نقل قول۲|left| [[پرونده:Manouchehr Atashi.jpg|100px|بی‌قاب|راست|هیچ]]ایرانیان از آن جهت که هم [[فلسفه]] و هم [[w:عرفان اسلامی|عرفان]] را پذیرفته‌اند و نیز به این دلیل که [[w:فلسفه در ایران|فلسفه در تربیت ما]] نقش داشته و همچون یک عامل ژنتیکی وارد خون و توارث ما شده است، حالتی را در ما ایجاد کرده که ناخودآگاه به طرف شور و شوق خدایی برانگیخته می‌شویم و از آن جهت که خداوند را در درون خود داریم، خدای درونی‌مان ما را به طرف امر خیر حرکت می‌دهد و این حرکت یعنی [[w:en:Divine illumination|اشراق]].| [[منوچهر آتشی]]|۱۹۳۱-۲۰۰۵}} |
||
جریان بازگشت، جریانی است که در دهه ۴۰ از سوی روشنفکران به راه افتاد که مهم‌ترین دغدغه آنها احیای سنت‌های منسوخ بود. |
|||
== در موسیقی == |
|||
=== سازهای ابداعی شجریان === |
|||
* «جرقه‌های اولیه موسیقی بازگشت در سال ۱۳۴۳ و با کنفرانس موسیقی‌ای که در تهران برگزار شد، زده شد. البته در این میان نباید نقش فرانسوی‌ها در شکل‌دادن به این موسیقی بازگشت و پایان دادن به دوره موسیقی نوین را هم نادیده گرفت. بعداً این جریان را داریوش صفوت در سال ۱۳۴۷ اجرایی کرد و بعد از آن هم آقای سایه (نه به عنوان عامل اصلی) لیست سپاسی را تهیه کرد به این معنا که بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین موسیقیدان‌ها را به خانه‌هایشان می‌فرستادند و به آنها می‌گفتند که دیگر به شما نیازی نداریم و رسماً و عملاً این هنرمندان را خانه نشین کردند و به آنها گفتند که شما فقط این مستمری را بگیرید و بفرمایید منزل؛ حالا دور، دور عده دیگری است. بله طبیعتاً آقای ابتهاج در دهه ۵۰ به موسیقی بازگشت جانی تازه داد.» |
|||
{{اصلی|سازهای ابداعی محمدرضا شجریان}} |
|||
* «در سال ۱۳۴۷ متأسفانه جریان حفظ و اشاعه اتفاق می‌افتاد و داستان سنت‌گرایی و سنت‌زدگی در موسیقی پیش آمد که من اسم این دوره را «موسیقی بازگشت» گذاشتم.»<ref name="kasaii">[https://tn.ai/625065 زندگی حسن کسایی به روایت فرزندانش]، ۲۹ دی ۱۳۹۳</ref> |
|||
== تست == |
|||
* جواد کسایی |
|||
نبو |
|||
* «اختلاف نظری که پدر با سنت‌گرایان داشت بیشتر به ارایه و اجرای موسیقی‌شان برمی‌گشت. او معتقد بود نوازنده‌ای خوب ساز می‌زند که بتواند مخاطبش را با سازش همراه کند تا از آن لذت بیشتری ببرد وگرنه همه می‌توانند تکنیکی و با سرعت بالا ساز بزنند. این تکنیکی نواختن کسی را به وجد نمی‌آورد. از طرف دیگر پدر من معتقد بود یک نوازنده باید استاد دیده باشد»<ref>[http://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/6042 قدم زدن در تاریخ موسیقی ایران با فرزندان کسایی:ابتهاج و کسایی در رفاقت یا تقابل]، ۲۹ دی ۱۳۹۳.</ref> |
|||
موسیقی ایران در دوران پهلوی |
|||
** خلیل کسایی |
|||
* «[[w:کانون فرهنگی و هنری چاووش|گروه چاووش]] نتیجه یک جور بازگشت به سنت است که زمینه‌هایش از [[w:مرکز حفظ و اشاعه موسیقی|مرکز حفظ و اشاعه]] به وجود آمده بود. چاووش اتفاقی است که در بستر گرایش‌های افرادی که در آن نقش رهبری داشتند مثل آقای «[[هوشنگ ابتهاج|ابتهاج]]» ماهیت سیاسی پیدا می‌کند.».<ref name="test">[http://tarikhirani.ir/fa/news/4475/آیا-چاووش-موسیقی-انقلاب-بود- آیا «چاووش» موسیقی انقلاب بود؟]، تاریخ ایرانی</ref> |
|||
** محسن شهرنازدار |
|||
== در ایدئولوژی == |
|||
ترانه‌سرایان |
|||
* «اساساً در نیمه دوم دهه ۴۰ و تمام دهه ۵۰ نهضت بازگشت به خویش در حوزهٔ فرهنگ خیلی گسترده‌است. در ایدئولوژی، مرحوم [[شریعتی]] این بحث را در گفتمان خود گنجانده‌است که بسیار شاخص است. یعنی ما وقتی می‌گوییم بازگشت به خویش، اغلب شریعتی را به خاطر می‌آوریم. البته این مسئله راویان مختلفی دارد و هر کس نیز از خاستگاه خودش آن را مطرح می‌کند، تنوع فکری عقیدتی گسترده‌ای هم دارد؛ ولی در نهایت همهٔ آن مشترک است.»<ref name="test"/> |
|||
اردلان سرفراز اسماعیل نواب صفا ایرج جنتی عطایی ایرج رزمجو بهادر یگانه بیژن ترقی بیژن سمندر پرویز وکیلی تورج نگهبان رحیم معینی کرمانشاهی رهی معیری سعید دبیری شهین حنانه فرید زلاند کریم فکور لیلا کسری محمد صالح‌علاء مسعود امینی مسعود فردمنش نوذر پرنگ هما میرافشار |
|||
** کامبیز نوروزی، حقوقدان |
|||
* «اندیشه شرق در برابر غرب پس از جنگ جهانی دوم، دغدغه روشنفکران جهان سوم شد. این ایده که چگونه می‌توان از دستاورهای دنیای غرب بهره برد اما از اشتباهات آنها اجتناب کرد. منجر به گسترش اندیشه تلفیقگرای فرهنگی گردید که هم اصالت سنت را می‌خواست و هم نوگرایی تجدد. اما بر خلاف گفتمان پیشین جستجوی اصالت ایرانی به معنای جدال برای حدف سنت دینی نبود؛ بلکه روشنفکران با در پیش گرفتن رویکرد فرهنگی نسبت به دین در پی تلفیق دین و مدرنیته برآمدند. گفتمان اصالت یا بازگشت به خویشتن که در ابتدا توسط روشنفکران به عنوان رویکرد انتقادی به حکومت تجددمابانه پهلوی دنبال می‌شد، خیلی زود مورد توجه دستگاه‌های فرهنگی حکومت نیز قرار گرفت.»<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = نبوی | نام = نگین | مترجم = حسن فشارکی | عنوان = روشنفکران و دولت در ایران: سیاست، گفتار و تنگنای اصالت |ناشر = انتشارات شیرازه|شابک=9789642509409|چاپ=اول | سال = 1388 | زبان = fa}}</ref> |
|||
** نگین نبوی |
|||
== در سینما و داستان == |
|||
آهنگ‌سازان |
|||
* «آل‌احمد در این ایام، بحث غرب‌زدگی را مطرح می‌کند. در تئاتر ما آدم‌هایی مثل غلامحسین ساعدی را داریم که تمام المان‌ها و ساختارهای روایی تئاترهایش از جمله «چوب به دست‌های ورزیل» یا «اهل هوا» دقیقاً بر دورافتاده‌ترین نقاط اجتماعی ایران مبتنی است. او و تعدادی دیگر از هنرمندان تئاتر در آن زمان، آثاری خلق می‌کنند که تمام فضاها و روابط آن در جامعه سنتی می‌گذرد و بر خلاف فرایند تئاتری آن دوران است؛ در سال‌های بعدتر نمونهٔ دیگر تعدادی از کارهای محمود استادمحمد، مثل «آسید کاظم» است که تمامش در یک قهوه‌خانه می‌گذرد. در حوزه سینما، باز مشابه این جریان را می‌بینیم که شاخص‌ترین نمونهٔ آن فیلم «قیصر» است. تقریباً در همین زمان نظریهٔ «برگشت به درون»، یا «بازگشت به خویش»، به شکل‌های مختلفی در سینما دیده می‌شود، علاوه بر آن «حسن کچل» علی حاتمی، «گاو» مهرجویی و «مغول‌ها» ی کیمیاوی ساخته می‌شود. - البته من این نمونه‌ها را بدون تقدم و تأخر زمانی مطرح می‌کنم - فکر می‌کنم این مسئله در معماری هم جلوه‌هایی پیدا می‌کند. در حوزه داستان‌نویسی هم کسانی همچون محمود دولت‌آبادی، علی‌اشرف درویشیان، نگاهشان به سمت جامعه سنتی‌ای است که در چالش‌های متعددی به سر می‌برد، آنها جنگ میان سنت و مدرنیسم را مطرح می‌کنند و در این میان یک جور نگاه تحسین‌آمیز نسبت به ساختارهای سنتی دارند.»<ref name="test"/> |
|||
محمد حیدری جمشید شیبانی انوشیروان روحانی همایون خرم عطاءالله خرم اسدالله ملک روح‌الله خالقی حبیب‌الله بدیعی پرویز یاحقی حسین یاحقی علی تجویدی پرویز مقصدی واروژان حسن شماعی‌زاده بابک افشار اسفندیار منفردزاده جواد لشکری سیاوش قمیشی بابک بیات جهانبخش پازوکی منوچهر چشم‌آذر ناصر چشم‌آذر عباس مهرپویا مجید وفادار پرویز اتابکی آندرانیک آساطوریان ژاکلین فرید زلاند مارتیک صادق نوجوکی حسین واثقی اکبر محسنی کورش یغمایی امیر آرام فریبرز لاچینی محمد اوشال محمود قراملکی احمد پژمان |
|||
** کامبیز نوروزی، حقوقدان |
|||
== پیوند به بیرون == |
|||
موسیقی‌دانان |
|||
{{جعبه پیوند به پروژه‌های خواهر |
|||
ابوالحسن صبا مرتضی نی‌داوود حبیب سماعی مرتضی محجوبی جواد معروفی جلیل شهناز همایون خرم جهانگیر ملک فرامرز پایور حبیب‌الله بدیعی رحمت‌الله بدیعی فضل‌الله توکل نصرالله زرین‌پنجه عبدالله جهان‌پناه علی‌اصغر بهاری مجتبی میرزاده محمد اسماعیلی حسین تهرانی مهدی خالدی داریوش صفوت |
|||
|نویسنده= بازگشت ادبی |
|||
|ویکی‌واژه= no |
|||
خوانندگان |
|||
|ویکی‌نسک= no |
|||
مرد |
|||
|ویکی‌پدبا=بازگشت ادبی |
|||
|ویکی‌نبشته= no |
|||
جواد بدیع‌زاده عبدالوهاب شهیدی ابوالحسن اقبال‌آذر غلامحسین بنان سید جواد ذبیحی اسماعیل ادیب خوانساری تاج اصفهانی اکبر گلپایگانی محمود خوانساری داوود مقامی محمدرضا شجریان نادر گلچین هوشمند عقیلی عبدالعلی وزیری داریوش رفیعی داریوش ابی ستار معین فرهاد شهرام شب‌پره شهرام صولتی حبیب ایرج امین‌الله رشیدی ایرج مهدیان سیاوش قمیشی حسن شماعی‌زاده ناصر مسعودی جمال وفایی جواد یساری عباس قادری نعمت‌الله آغاسی بهرام سیر قاسم جبلی فرامرز آصف فرامرز اصلانی عارف مرتضی شاهرخ مازیار مارتیک ویگن اندی سید علی‌اصغر کردستانی کورس سرهنگ‌زاده فریدون فرخزاد فریدون فروغی عماد رام منوچهر سخایی افشین مقدم کورش یغمایی امیر آرام ضیا آتابای آرتوش اونیک روانبخش |
|||
|ویکی‌انبار= no |
|||
|ویکی‌گزارش= no |
|||
|ویکی‌گونه=no |
|||
زن |
|||
}} |
|||
{{ناتمام}} |
|||
قمرالملوک وزیری روح‌انگیز عزت روح‌بخش مریم روح‌پرور مرضیه دلکش مهوش عهدیه پوران پروین نسرین خاطره پروانه الهه سوسن رامش مرجان فرشته شهره نوش‌آفرین گوگوش هایده مهستی حمیرا لیلا فروهر سیما بینا سیمین غانم سیما مافیها افسر شهیدی هنگامه اخوان گیتا نلی بتی ژاکلین فتانه شهپر آفت هلن |
|||
تصنیف‌ها |
|||
خزان عشق بهار دلنشین سرگشته الهه ناز مرغ سحر رسوای زمانه راز دل غوغای ستارگان موسم گل آتش کاروان به‌سوی تو طاقتم ده سوغاتی امشب شب مهتابه ای ایران |
|||
جستارهای وابسته |
|||
گل‌ها (برنامه رادیویی) هنرستان موسیقی ملی موسیقی در ایران موسیقی سنتی ایرانی موسیقی لس‌آنجلسی ارکستر اپرای تهران مرکز موسیقی بتهوون مرکز حفظ و اشاعه موسیقی بیات تهران |
|||
رده الگو درگاه |
|||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۱۲
| ” |  |
“ |
— منوچهر آتشی، ۱۹۳۱-۲۰۰۵ | ||
جریان بازگشت، جریانی است که در دهه ۴۰ از سوی روشنفکران به راه افتاد که مهم‌ترین دغدغه آنها احیای سنت‌های منسوخ بود.
در موسیقی
- «جرقه‌های اولیه موسیقی بازگشت در سال ۱۳۴۳ و با کنفرانس موسیقی‌ای که در تهران برگزار شد، زده شد. البته در این میان نباید نقش فرانسوی‌ها در شکل‌دادن به این موسیقی بازگشت و پایان دادن به دوره موسیقی نوین را هم نادیده گرفت. بعداً این جریان را داریوش صفوت در سال ۱۳۴۷ اجرایی کرد و بعد از آن هم آقای سایه (نه به عنوان عامل اصلی) لیست سپاسی را تهیه کرد به این معنا که بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین موسیقیدان‌ها را به خانه‌هایشان می‌فرستادند و به آنها می‌گفتند که دیگر به شما نیازی نداریم و رسماً و عملاً این هنرمندان را خانه نشین کردند و به آنها گفتند که شما فقط این مستمری را بگیرید و بفرمایید منزل؛ حالا دور، دور عده دیگری است. بله طبیعتاً آقای ابتهاج در دهه ۵۰ به موسیقی بازگشت جانی تازه داد.»
- «در سال ۱۳۴۷ متأسفانه جریان حفظ و اشاعه اتفاق می‌افتاد و داستان سنت‌گرایی و سنت‌زدگی در موسیقی پیش آمد که من اسم این دوره را «موسیقی بازگشت» گذاشتم.»[۱]
- جواد کسایی
- «اختلاف نظری که پدر با سنت‌گرایان داشت بیشتر به ارایه و اجرای موسیقی‌شان برمی‌گشت. او معتقد بود نوازنده‌ای خوب ساز می‌زند که بتواند مخاطبش را با سازش همراه کند تا از آن لذت بیشتری ببرد وگرنه همه می‌توانند تکنیکی و با سرعت بالا ساز بزنند. این تکنیکی نواختن کسی را به وجد نمی‌آورد. از طرف دیگر پدر من معتقد بود یک نوازنده باید استاد دیده باشد»[۲]
- خلیل کسایی
- «گروه چاووش نتیجه یک جور بازگشت به سنت است که زمینه‌هایش از مرکز حفظ و اشاعه به وجود آمده بود. چاووش اتفاقی است که در بستر گرایش‌های افرادی که در آن نقش رهبری داشتند مثل آقای «ابتهاج» ماهیت سیاسی پیدا می‌کند.».[۳]
- محسن شهرنازدار
در ایدئولوژی
- «اساساً در نیمه دوم دهه ۴۰ و تمام دهه ۵۰ نهضت بازگشت به خویش در حوزهٔ فرهنگ خیلی گسترده‌است. در ایدئولوژی، مرحوم شریعتی این بحث را در گفتمان خود گنجانده‌است که بسیار شاخص است. یعنی ما وقتی می‌گوییم بازگشت به خویش، اغلب شریعتی را به خاطر می‌آوریم. البته این مسئله راویان مختلفی دارد و هر کس نیز از خاستگاه خودش آن را مطرح می‌کند، تنوع فکری عقیدتی گسترده‌ای هم دارد؛ ولی در نهایت همهٔ آن مشترک است.»[۳]
- کامبیز نوروزی، حقوقدان
- «اندیشه شرق در برابر غرب پس از جنگ جهانی دوم، دغدغه روشنفکران جهان سوم شد. این ایده که چگونه می‌توان از دستاورهای دنیای غرب بهره برد اما از اشتباهات آنها اجتناب کرد. منجر به گسترش اندیشه تلفیقگرای فرهنگی گردید که هم اصالت سنت را می‌خواست و هم نوگرایی تجدد. اما بر خلاف گفتمان پیشین جستجوی اصالت ایرانی به معنای جدال برای حدف سنت دینی نبود؛ بلکه روشنفکران با در پیش گرفتن رویکرد فرهنگی نسبت به دین در پی تلفیق دین و مدرنیته برآمدند. گفتمان اصالت یا بازگشت به خویشتن که در ابتدا توسط روشنفکران به عنوان رویکرد انتقادی به حکومت تجددمابانه پهلوی دنبال می‌شد، خیلی زود مورد توجه دستگاه‌های فرهنگی حکومت نیز قرار گرفت.»[۴]
- نگین نبوی
در سینما و داستان
- «آل‌احمد در این ایام، بحث غرب‌زدگی را مطرح می‌کند. در تئاتر ما آدم‌هایی مثل غلامحسین ساعدی را داریم که تمام المان‌ها و ساختارهای روایی تئاترهایش از جمله «چوب به دست‌های ورزیل» یا «اهل هوا» دقیقاً بر دورافتاده‌ترین نقاط اجتماعی ایران مبتنی است. او و تعدادی دیگر از هنرمندان تئاتر در آن زمان، آثاری خلق می‌کنند که تمام فضاها و روابط آن در جامعه سنتی می‌گذرد و بر خلاف فرایند تئاتری آن دوران است؛ در سال‌های بعدتر نمونهٔ دیگر تعدادی از کارهای محمود استادمحمد، مثل «آسید کاظم» است که تمامش در یک قهوه‌خانه می‌گذرد. در حوزه سینما، باز مشابه این جریان را می‌بینیم که شاخص‌ترین نمونهٔ آن فیلم «قیصر» است. تقریباً در همین زمان نظریهٔ «برگشت به درون»، یا «بازگشت به خویش»، به شکل‌های مختلفی در سینما دیده می‌شود، علاوه بر آن «حسن کچل» علی حاتمی، «گاو» مهرجویی و «مغول‌ها» ی کیمیاوی ساخته می‌شود. - البته من این نمونه‌ها را بدون تقدم و تأخر زمانی مطرح می‌کنم - فکر می‌کنم این مسئله در معماری هم جلوه‌هایی پیدا می‌کند. در حوزه داستان‌نویسی هم کسانی همچون محمود دولت‌آبادی، علی‌اشرف درویشیان، نگاهشان به سمت جامعه سنتی‌ای است که در چالش‌های متعددی به سر می‌برد، آنها جنگ میان سنت و مدرنیسم را مطرح می‌کنند و در این میان یک جور نگاه تحسین‌آمیز نسبت به ساختارهای سنتی دارند.»[۳]
- کامبیز نوروزی، حقوقدان
پیوند به بیرون
در پروژه‌های خواهر می‌توانید در مورد 3noghte/صفحه تمرین اطلاعات بیشتری پیدا کنید.
در میان مقاله‌ها از ویکی‌پدیا این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکی‌گفتاورد کمک کنید. |
- ↑ زندگی حسن کسایی به روایت فرزندانش، ۲۹ دی ۱۳۹۳
- ↑ قدم زدن در تاریخ موسیقی ایران با فرزندان کسایی:ابتهاج و کسایی در رفاقت یا تقابل، ۲۹ دی ۱۳۹۳.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ آیا «چاووش» موسیقی انقلاب بود؟، تاریخ ایرانی
- ↑ نبوی، نگین. روشنفکران و دولت در ایران: سیاست، گفتار و تنگنای اصالت. ترجمهٔ حسن فشارکی. چاپ اول. انتشارات شیرازه، ۱۳۸۸. شابک ۹۷۸۹۶۴۲۵۰۹۴۰۹.