ابن یمین: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز removed Category:شاعران اهل ایران; added Category:شاعران ایرانی using HotCat |
||
خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
[[رده:شاعران]] |
[[رده:شاعران]] |
||
[[رده:شاعران |
[[رده:شاعران ایرانی]] |
||
[[رده:اهالی ایران|ی]] |
[[رده:اهالی ایران|ی]] |
نسخهٔ ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۳:۵۱
ابن یمین، فخرالدین محمودبن یمینالدین محمد طغرایی از شاعران نامدار فارسی است. زادگاه او فریومد خراسان است و در همانجا به تاریخ (۷۶۵ هجری قمری) درگذشت.
دارای منبع
دیوان شعر
- «ای دل ار چند در سفر خطر است// کس، سفر بیخطر کجا یابد// آنچه اندر سفر به دست آید// مرد را در حضر کجا یابد// وانکه در بحر غوطه مینخورد// سلک دُرّ و گهر کجا یابد// وانکه پهلو تهی کند از کان// صرّه سیم و زر کجا یابد// گر هنرمند گوشهگیر بود// کام دل از هنر کجا یابد// باز کز آشیان برون نپرد// بر شکاری کجا ظفر یابد»
- «باغبانی بنفشـه میانبود// گفتش ای گوژپشت جامهکبود// چه رسیده است از زمانه تورا// پیر ناگشته درشکستی زود// گفت پیران شکسته دهرند// در جوانی شکسته باید بود»
- «به حاتم ار به جهان آید التجا نکنم// به استخوان رسد ار کاردم بدست نیاز»
- «پادشاه وحوش از آن باشد// که به خود کار خود کند ضیغم»
- «دامن مرد کاهلی چو گرفت// گله از گردش زمانه کند// مطرب از کار چون فروماند// چشم بر گوشه چغانه کند»
- «در پای عوام کشته گشتند خواص// آتش چو درافتاد نه تر ماند و نه خشک»
- «دو قرص نان اگر از گندم است و گر از جو// دوتای جامه اگر کهنه است و گر از نو// چهار گوشه دیوار خود به خاطر جمع// که کس نگوید از اینجا بخیز و آنجا رو// هزار مرتبه بهتر به نزد ابن یمین// ز فر مملکت کیقباد و کیخسرو»
- «شهریارا آن شنیدستی که در روز شکار// شاهکسری کرد سوی دهقانی گذر// پیر دهقان جوزبن میکشت، با وی گفت شاه// نیستی گویی به تحقیق ازفلاحت باخبر// جوزبن آخر نیارد کمتر از سیسال بار// تو کجا یابی ازاو بر؟ روزگار خود مبر// گفت ما خوردیم بر از کِشتههای رفتگان// هرکه آید گو بری اوهم ز کِشت ما بخور»
- «فروغ روی تو را خانه کی حجاب شود// به گِل چگونه توان نور آفتاب اندود»
- «مفرما انتظارم بیشتر زین// کرم کن یا جوابی یا ثوابی»
- «نوشـدارو چه سود خواهد داشت// چون شد از ملک زندگی سهراب»
- «هرکه را در جهان همی بینی// گر گدایی و گر شهنشاهی است// طالب لقمهایست وز پی آن// در بن چاه یا سر ِ گاهی است// مقصد جمله خلق یک چیز است// لیک هریک فتاده در راهی است// اهل عالم به نان چو محتاجاند// پس به نزدیک آن که آگاهی است// شاه را بر گدا چه ناز رسد// چون گدا، شاه نیز نانخواهی است// اختلافی که هست در نام است// ورنه سیروز بیگمان ماهی است»
- «هرجا که شد کسی چو زملکش برون نشد// منزل چه مرو و بلخ و نشابور یا هرات»