اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۷: خط ۵۷:


خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد
خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد

*ساحل افتاده گفت گرچه بسي زيستم/هيچ نه معلوم شد آه که من چيستم

موج ز خود رفته ای تيز خراميد و گفت/هستم اگر ميروم گر نروم نيستم


{{ناتمام}}
{{ناتمام}}

نسخهٔ ‏۸ سپتامبر ۲۰۰۶، ساعت ۱۹:۱۷

این نوشتار یا بخش نیازمند ویکی‌سازی است.
لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه آن را ویکی‌سازی کنید و در پایان این الگو را بردارید.


اقبال لاهوری اندیشمند و شاعر مسلمان شبه قاره هند است.

بدون منبع

  • زندگی در صدف خویش گهر ساختن است ... عشق ازین گنبد دربسته برون‌تاختن است.
  • گرفتم که این جهان خاک و ما کف خاکیم - به ذره‌ذرهٔ ما درد جستجو ز کجاست؟
  • تپیدن و نرسیدن چه عالمی دارد - خوشا کسی که به‌دنبال محمل است هنوز.
  • میارا بزم بر ساحل که آنجا - نوای زندگانی نرم‌خیز است

به دریا غلت و با موجش درآویز - حیات جاودان اندر ستیز است.

  • عشق صیقل می‌زند فرهنگ را.
  • نقش هستيم

بود نقــــــش هستيــــم انگـــــاره ای/ نا قبــــولـــی ناکــــس نا کــــاره ای

عشق سوهان زد مـــــرا آدم شــــدم/ عالـــم کيـــــف و کـــم عالــم شــــدم

حرکـــت اعصاب گــردون ديــده ام/ در رگ مه گــردش خــون ديـــده ام

بهر انسان چشم من شبهــــا گريست / تــــا دريـــدم پـــرده اسرار زيســـت

از درون کــــارگــــاه ممکــــــــنات / برکشيــــدم ســـــر تقويــــم حيـــــات

من که اين شب را چون مه آراستـم / گـــرد پـــــای ملــــت بيــــضاستــــم

ملتـــــی در بـــاغ و راغ آوازه اش / آتـــش دلهـــا ســــرود تـــــــازه اش

ذره گشــت و آفــــتاب انبار کــــرد / خرمن از صد رومی و عطار کـــرد

آه گرمم رخت بـــر گردون کشــــم/ گــــرچــــه دودم از تــــبار آتشـــــم

خامـــــه ام از همت فکـــر بلنـــــد/ راز اين نه پـــرده در صحرا فگنــــد

قطـــره تــــــــاهمپــــايـــــه دريـــــا شود/ زره از بــــاليـــــدگـی صحــــــــرا شـــــود


  • طرز گفتار دری

شاعری زاين مثنوی مقصود نيســـت / بت پرستی بت گری مقصود نيســـــت

هنـــــدی ام از پـــارسی بيگانــــه ام/ مــــاه نــــو باشــــم تهــــی پيمانــــه ام

حسن انــــداز بيـــان از مــن مجــــو / خوانسار و اصفهـــان از مـــــن مجـــو

گرچه هندی در عذوبت شکــر است / طرز گفتار دری شيريــن تــــر است

فکر من از جلوه اش مسحور گـشت / خامه من شاخ نخــــل طــور گشــــت

پــــارســـی از رفعت انــــديـــشه ام / در خـــورد بافطــــرت انــــديشــــه ام

خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد

  • ساحل افتاده گفت گرچه بسي زيستم/هيچ نه معلوم شد آه که من چيستم

موج ز خود رفته ای تيز خراميد و گفت/هستم اگر ميروم گر نروم نيستم


پیوند به بیرون

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ