اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد |
خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد |
||
*ساحل افتاده گفت گرچه بسي زيستم/هيچ نه معلوم شد آه که من چيستم |
|||
موج ز خود رفته ای تيز خراميد و گفت/هستم اگر ميروم گر نروم نيستم |
|||
{{ناتمام}} |
{{ناتمام}} |
نسخهٔ ۸ سپتامبر ۲۰۰۶، ساعت ۱۹:۱۷
این نوشتار یا بخش نیازمند ویکیسازی است.
لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه آن را ویکیسازی کنید و در پایان این الگو را بردارید.
اقبال لاهوری اندیشمند و شاعر مسلمان شبه قاره هند است.
بدون منبع
- زندگی در صدف خویش گهر ساختن است ... عشق ازین گنبد دربسته برونتاختن است.
- گرفتم که این جهان خاک و ما کف خاکیم - به ذرهذرهٔ ما درد جستجو ز کجاست؟
- تپیدن و نرسیدن چه عالمی دارد - خوشا کسی که بهدنبال محمل است هنوز.
- میارا بزم بر ساحل که آنجا - نوای زندگانی نرمخیز است
به دریا غلت و با موجش درآویز - حیات جاودان اندر ستیز است.
- عشق صیقل میزند فرهنگ را.
- نقش هستيم
بود نقــــــش هستيــــم انگـــــاره ای/ نا قبــــولـــی ناکــــس نا کــــاره ای
عشق سوهان زد مـــــرا آدم شــــدم/ عالـــم کيـــــف و کـــم عالــم شــــدم
حرکـــت اعصاب گــردون ديــده ام/ در رگ مه گــردش خــون ديـــده ام
بهر انسان چشم من شبهــــا گريست / تــــا دريـــدم پـــرده اسرار زيســـت
از درون کــــارگــــاه ممکــــــــنات / برکشيــــدم ســـــر تقويــــم حيـــــات
من که اين شب را چون مه آراستـم / گـــرد پـــــای ملــــت بيــــضاستــــم
ملتـــــی در بـــاغ و راغ آوازه اش / آتـــش دلهـــا ســــرود تـــــــازه اش
ذره گشــت و آفــــتاب انبار کــــرد / خرمن از صد رومی و عطار کـــرد
آه گرمم رخت بـــر گردون کشــــم/ گــــرچــــه دودم از تــــبار آتشـــــم
خامـــــه ام از همت فکـــر بلنـــــد/ راز اين نه پـــرده در صحرا فگنــــد
قطـــره تــــــــاهمپــــايـــــه دريـــــا شود/ زره از بــــاليـــــدگـی صحــــــــرا شـــــود
- طرز گفتار دری
شاعری زاين مثنوی مقصود نيســـت / بت پرستی بت گری مقصود نيســـــت
هنـــــدی ام از پـــارسی بيگانــــه ام/ مــــاه نــــو باشــــم تهــــی پيمانــــه ام
حسن انــــداز بيـــان از مــن مجــــو / خوانسار و اصفهـــان از مـــــن مجـــو
گرچه هندی در عذوبت شکــر است / طرز گفتار دری شيريــن تــــر است
فکر من از جلوه اش مسحور گـشت / خامه من شاخ نخــــل طــور گشــــت
پــــارســـی از رفعت انــــديـــشه ام / در خـــورد بافطــــرت انــــديشــــه ام
خرده برمينا مگــير ای هــــوشمنــــد/ دل بــــه ذوق خــــرده مينــــا ببنـــــد
- ساحل افتاده گفت گرچه بسي زيستم/هيچ نه معلوم شد آه که من چيستم
موج ز خود رفته ای تيز خراميد و گفت/هستم اگر ميروم گر نروم نيستم
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |