اکبر عبدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Amg72827 (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
Amg72827 (بحث | مشارکت‌ها)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۱۹: خط ۱۱۹:


* اصلاً برای یک بازیگر ضروری است که ریتم را به خوبی بشناسد تا در بازی اش خارج نزند. بازیگری هم مثل شعر گفتن است و وزن و ریتم و قافیه دارد. یک بازیگر مثل عضوی از یک گروه ارکستر است و نمی تواند برای خودش کار کند و باید جوری پیش برود که نوع کارش هم آهنگ با کار دیگران باشد. دانستن موسیقی چیزی است که به کار یک شاعر و نقاش و ... هم می آید. به طور کل زندگی، به معنای حفظ ریتم است و کسی که زندگی کردن را بلد است یعنی ریتم را بلد است.
* اصلاً برای یک بازیگر ضروری است که ریتم را به خوبی بشناسد تا در بازی اش خارج نزند. بازیگری هم مثل شعر گفتن است و وزن و ریتم و قافیه دارد. یک بازیگر مثل عضوی از یک گروه ارکستر است و نمی تواند برای خودش کار کند و باید جوری پیش برود که نوع کارش هم آهنگ با کار دیگران باشد. دانستن موسیقی چیزی است که به کار یک شاعر و نقاش و ... هم می آید. به طور کل زندگی، به معنای حفظ ریتم است و کسی که زندگی کردن را بلد است یعنی ریتم را بلد است.
** [http://sima.jamejamonline.ir/NewsPreview/1793079813475782549 منبع]

* اتفاق منحصر به فرد «دلشدگان» این بود که آن زمان اولین باری بود که داشت فیلمی ساخته می شد درباره موسیقی، آن هم با سرمایه شخصی. این اصلا یک جور ریسک کردن بود. حاتمی اما دلش را داشت.
** [http://sima.jamejamonline.ir/NewsPreview/1793079813475782549 منبع]
** [http://sima.jamejamonline.ir/NewsPreview/1793079813475782549 منبع]



نسخهٔ ‏۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۱۶:۰۹

پرونده:اکبر عبدی.jpg
اکبر عبدی

اکبر عبدی (زاده ۴ شهریور ۱۳۳۹، تهران) از بازیگران سینما و تلویزیون ایران و دارنده نشان درجه یک فرهنگ و هنر می‌باشد.

  • مهم این است که آدم همیشه بخندد. حالا اگر بنزین یا دلار بالا می‌روند عیب ندارد. تا الان پول دادیم، از این به بعدش هم می‌دهیم. حالا درست است که آقای روحانی اولش کلید نشان داد، ولی مثل این که کلید را گم کرده است.
  • من به جای آقای روحانی هم از شما تشکر می‌کنم.
  • یک بار دخترم به من گفت اکبر طلاهای من نیست. گفتم هیچی نگو مامانت ناراحت میشه، دزد برده. بعد هم جایش طلا می‌خریدیم و می‌گذاشتیم.
  • دختر واقعا با برکت است. پسر تا دو سالش می‌شود به پدرش می‌گوید بابا میای کشتی بگیریم. می‌خواهد ببیند کی می‌تواند دهن بابا رو بزند! اما دختر با برکت است. من هر چیزی که خریدم از خانه گرفته تا ماشین حول و حوش روز ۳۱ خرداد، روز تولد دخترم بوده است.
  • روزی که زلزله آمد ما منزل علی حاتمی بودیم. یادم هست یک باز مهم‌ترین بازی‌های فوتبال جام جهانی هم داشت پخش می‌شد. علی آقا مشغول صحبت کردن بود که ناگهان دیدیم لوستر دارد می‌آید و می‌رود. علی آقا و احمد بخشی دستیار همیشگی‌اش به حیاط دویدند اما من نشسته بودم و داشتم فوتبال نگاه می‌کردم. آقای بخشی از توی حیاط هی داد می‌زد که عبدی بیا بیرون و علی حاتمی هم می‌گفت تو نرو داخل، اون هیچیش نمیشه! نمی‌دانم انگار از من سیر شده بود!‌ البته واقعا هم چیزی نشد.
  • من اینجا برای خودم سلطانم بعد برم اونجا تو حریم سلطان سلطان بان بشم؟! ... شما الان بخوای کیش بری گرونتر از استانبول یا مثلا ترکیه در میاد. یه شمال برین گرونتر از ترکیه در میاد... وقتی پرواز چارتر داره می بره و فقط 400 هزار تومن پول بلیت میگیره شما باشی نمیری؟ یه رفیق خوبی هم اونجا داشته باشی که ازت پذیرایی کنه، شما باشی نمیری؟ اگه بگی نه، دروغ گفتی.

دیشب آقای ده نمکی خونمون بود که رسوایی دو رو میخواد بسازه. آقای قاسم جعفری یه پیشنهادی کرده. بعد هم وقتی من شرایط خیلی خوب دارم برای چی باید برم اونجا. تهش برای ایرانی هایی که میان اونجا باید برم تو رستوران جوک بگم بعد هم تو همون رستوران ظرف بشورم. برا چی برم؟؟؟ یه پول قلمبه بهم میدن (بیست روز) برای یه فیلم بازی میکنم، بعد بیام برم اونجا تا مثلا عشق ممنوع بازی کنم؟ اصلا به لحاظ عقلی جور در میاد؟ دیوانه ام مگه؟

بعد هم اینایی که این خبرا رو میزنن حتما یه دلیلی داره که نمیدونم دلیلش چیه! والا اگر قراره که دری وری هم بگن با دلیل و با سند بگن. تو کدوم نشریه من مصاحبه کردم که می خوام پناهنده بشم؟ بعد جا قحطیه پناهنده ترکیه بشم؟ خب میرم استرالیا میشم. یا مثلا چند وقت آمریکا بودم تو آمریکا میشدم. اونجا رو ول کردم بیام استانبول. دو هفته زنم تو خیابونا راه بره هفته سوم میاد یا جیبم رو میزنه یا طلاق میگیره...»

  • طرف حاضر است که برود در فرانسه ظرف بشورد ولی در خانه خودش حاضر نیست ظرف بشورد. چرا؟ چون در خانه‌اش مجبور نیست ولی در خارج مجبور می‌شود. آن وقت حتی عده‌ای حاضر می‌شوند در ژاپن مرده هم بشورند ولی چرا همین آدم نمی‌آید در ایران گچ‌کار بشود و یا بنا بشود.
  • در فیلم آدم برفی من به داریوش ارجمند می‌گویم ارزش ندارد آدم وطن و مملکت و خودش و ماهیتش را عوض کند تا مثلا به امریکا یا مملکت دیگری برود. در آخر هم که دلارها را می‌دهم به آقای ارجمند می‌گویم من پولت را می‌دهم ولی سیبیلم را که می‌توانی برگردانی! پول را می‌دهم ولی آبرویم را دیگر بردی.

این دیالوگ‌ها، حرف‌های بزرگ و معنا داری را با خود حمل می کنند. اگر ما صرفا نقش زن را برای این ایفاء می کردیم که ادا واطوار در بیاوریم برای اینکه مردم بخندند یک بحثی بود،‌ ولی در آن فیلم ما حرف بزرگی را می زنیم. متاسفانه به معانی و مفهوم آن کسی فکر نمی کند. به ظاهر فقط نگاه می کنند. حرف مان این بود که امریکا و کشورهای دیگر ارزش این را ندارند که ما خودمان را تبدیل به زن کنیم تا از کشور خارج شویم. برای من فیلم معنا داری است. به همان اندازه ای که آن نقش من در فیلم آدم برفی ارزشمند بود به همان میزان نقش حاج یوسف در فیلم رسوایی برای من ارزشمند است. در کل اگر به ساحت مقدس انسانیت توهینی کرده‌ام عذر خواهی می کنم.

کار هنری کار سلیقه‌ای ست. ممکن است من اینگونه بپذیرم و شما عکس آن را. شما هم مجازید و ما هم مجازیم. من نمی‌خواستم معرفت را زیر سئوال ببرم. ما با پوشیدن لباس روحانی در رسوایی هم همین انگیزه را داشتیم و می‌خواستیم در رسوایی معرفت را به نمایش بکشیم.

  • برای بازیگر هیچ تفاوتی ندارد. هر نقشی را در هر جای این کره خاکی دوست دارد تجربه کند. ما چیزی حدود هفت میلیارد انسان داریم و هر بازیگری دوست دارد اگر بشود نقش تک تک انسان های روی زمین را بازی کند.

بازیگران دوست دارند هر نقشی را بازی کنند. و اصلا فرقی ندارد. بازیگر عشق دارد همه آدم ها را بازی کند. ما دوست داریم از تیپ در بیائیم و نقش متفاوت و کاراکتر جدید و قابل باور بازی کنیم. من در بعضی از فیلم‌ها کاشانی یا شمالی حرف می زنم و بعضی ها با هم شرط می بندند که اکبر عبدی با این لهجه در این فیلم اصالتا شمالی ست یا مثلا کاشانی ست و بعد وقتی می‌فهمند که من ترک هستم جا می خورند که این قدر متفاوت بازی کرده ام و لهجه و بازی را خوب در آورده ام. که البته پدرم آذری است و من تهران بزرگ شده‌ام.

مثلا وقتی نقش زن فیلم «خوابم می آد» می‌شوم و می‌آیم خیابان و تاکسی می‌گیرم و هیچ کس نمی‌فهمد که من بازیگر هستم و زن نیستم لذت بخش است. بازیگران از درون تغییری نمی کنند و گریم و لباس فقط نقش ماسک برای شان را دارد. البته نمی خواهم از خودم تعریف کنم ولی جواب سئوال تان این اقتضاء را داشت و درست این است که دیگران تعریف کنند، اگر تعریفی باشد.

  • برای نقش حاج یوسف «رسوایی» لهجه اصفهانی گرفتم و دیدم که خوب از آب در نمی‌آید،‌ بعد لهجه کاشانی گرفتم دیدم باز خوب از آب در نمی‌آید و در آخر الگوی نقش حاج یوسف را از رفتار پدرم وام گرفتم.

در زندگی پدرم به جرات می‌گویم نه دروغ گفته و نه دزدی کرده. یک کارگر معمولی بوده و بازنشسته است و الان در دوران استراحت به سر می‌برد. ایشان به خاطر اینکه پسرجوانش شهید شد خیلی شکسته شد. البته از آقای دولابی هم الهام گرفتم برای این نقش. احساس می کردم برای این نقش باید به آقای دولابی نزدیک بشوم. من هراز گاهی پای منبر ایشان حضور می یافتم.

  • در «رسوایی» اصل احترام به روحانیت بود. ما اصلا به دلیل روحانیت انقلاب کردیم. ما به پشتوانه روحانیت آمدیم در خیابان ها و انقلاب کردیم. ما شنیده ایم که بزرگان و علمائی چون آیت الله بروجرودی و آیت الله گلپایگانی مقام معنوی‌شان آنقدر بالا بود که کفش های شان مقابل پای شان جفت می‌شد. ما به این دلیل عشق به روحانیت دارند. بر اساس همین اصل این نقش را بازی کردیم که اگر چهار نفر با روحانیت بد هم باشند می‌خواهیم بگوئیم به این دلیل قابل احترام است.
  • هیچ کس به خاطر بازی در رسوایی به من خرده نگرفت و بازخورد خوبی داشت. برخی جوانان که با روحانیت مشکلی هم داشتند با دیدن این فیلم فهمیدند که بله تصورشان نسبت به روحانیت اشتباه بوده.
  • متاسفانه بعضی‌ها در ذهن شان رفته است که ده نمکی جز گروه فشار بوده و حرفهای نادرست می‌زنند. کسی نیست به اینها بگوید شما بیائید یک کشتی با او بگیرید ببینید اصلا می تواند با شما کشتی بگیرد،‌ اصلا زورش را ببینید دارد؟ این بنده خدا کجا می‌تواند جز گروه فشار باشد؟ چطور می تواند جوان 80 کیلویی را از بالای پشت بام پرت کند پائین؟ از هر کس می‌پرسم آیا شما با چشم خودت دیدی که ده نمکی چنین کاری کرده یا می‌گوید نه، و یا می‌گوید ما شنیده‌ایم. می‌گویم خب بروید تحقیق کنید و بر اساس شایعات کسی را محکوم نکنید.

متاسفانه ما ملتی هستیم که یک شایعه را بهتر باور می کنیم و خودمان هم به آن شاخ و برگ می‌دهیم تا دیگران بهتر باور کنند.

  • خیلی بد است. طرف حاضر است که برود در فرانسه ظرف بشوید ولی در خانه خودش حاضر نیست ظرف بشوید. چرا؟ چون در خانه‌اش مجبور نیست ولی در خارج مجبور می شود. آن وقت حتی عده‌ای حاضر می شوند در ژاپن مرده هم بشویند ولی چرا همین آدم نمی آید در ایران گچ کار بشود و یا بنا بشود. ما مدیری داشتیم در تابستان که برای کمک خرج خودش در تابستان بنائی می‌کرد. یادم هست یک ماه هم خودم رفتم و آجر می‌انداختم و بنائی می‌کردم. مدیرمان می‌گفت من دستمزد سه ماه بنائی ام بیشتر از نه ماه حقوق معلمی ست.
  • من چند تا از اقوامم بودند که بیکار بودند. گفتم بیائید میوه فروشی کنیم و دو نفرمان چهارصبح برویم و میوه از بازار بخریم و دو نفر هم میوه‌ها را بفروشیم. الان مغازه بزرگی در افسریه زده‌اند و هر کدام صاحب خانه‌ای شده‌اند. ولی الان شما به یک آدمی که فوق دیپلم است بگوئید بیا برو برای گذران زندگی میوه فروشی یا سبزی فروشی بکن. با ناراحتی به تو می گوید من بروم میوه فروش بشوم؟ خب اگر این کار را نکند مجبور می شود برای گذران زندگی اش برود کار های نادرستی انجام دهد،‌ دلال شود و یا کلاهبرداری و یا دزدی کند. همه شان هم دوست دارند یک شبه میلیونر شوند. به جوان های دهه هفتادی الان شما اگر بگوئید بیا یک کاری بکن و کاسبی راه بنداز. می گوید شما 300 میلیون به من بده با یک ماشین و موبایل ببینید من چه کار می کنم. من در جواب می گویم شما وقتی نمی‌توانی هزار تومان در بیاوری با آن چند صد میلیون هم نمی توانی کاری راه بیندازی. اگر توانستی مبلغی پس انداز کنی می توانی آن سیصد تومان را هم مدیریت کنی.

بعضی نسل هفتادی ها بد چیزی هستند. چه دختر و چه پسر. حتی مسئولیت خودشان را گاهی عرضه ندارند داشته باشند؟ تا چه برسد به اینکه بخواهند مثل ما مسئولیت پذیر باشد. البته بعضی‌هایشان.

  • مدتی به امریکا برای بستن قرارداد همکاری سفر کردم و در آنجا از من خواستند بابت انتقادی که از یک ر‍ژیم کودک کش که با تانک کودکان بی دفاع را به شهادت می رسانند عذرخواهی کنم تا همکاری حاصل شود. در آمریکا گفتند اگر می خواهی همکاری ای صورت بگیرد باید عذر خواهی کنی و من در جواب گفتم نمی توانم از یک رژیم کودک کش عذر خواهی کنم و مملکتم را دوست دارم و در مملکتم به فعالیتم ادامه خواهم داد. اگر بناست یک لقمه نان در بیاورم و در مملکت خودم در می آوردم و مملکت فروشی نمی کنم.

در بازگشت از آمریکا، یک ماه پیش یکی از دوستانم در ترکیه ماندم، و الان ایران هستم و مهاجرتی در کار نبوده است. تعجب می کنم چرا برخی رسانه ها این مطالب را منتشر کرده اند، و من واقعا نمی دانم چه کسانی این مطالب را نوشته است،‌ خدا خیرتان بدهد که در مطلبی تاکید کرده بودید که اکبر عبدی نه اپوزیسون شده است و نه ضد انقلاب و نه مملکت فروش.

  • سیمرغی که به بازیگر می‌دهند یک تکه سنگ است که آن را روی چوب گذاشته‌اند و هیچ ارزش مادی ندارد. در حالیکه این سیمرغ باید آنقدر ارزش داشته باشد که اگر آن را به جایی عرضه می‌کنیم حداقل برای گرو نگه داشتن به ارزش ۲ میلیون تومان بیرزد.
  • برای «خوابم میاد» بنا بود یک خودروی تیبا به ما بدهند اما برای گرفتن آن ۵ ماه دوندگی کردم. البته هر سال همین است که تعدادی خودرو را ردیف می‌کنند و برای تحویل دادن کاری می‌کنند که از برنده شدن پشیمان شوی.
  • من و علی شاه‌حاتمی تهیه‌کننده فیلم در فروش با سرمایه‌گذار که رایتل باشد شریک هستیم و دستمزدی نگرفته‌ایم و حالا این فیلم ظاهرا ۱۰ میلیون هم نفروخته و بدیهی است که چقدر بناست گیر ما بیاید. این فیلم کار نویی است و البته رایتل قول همکاری داده بود و شریک تولید بود ولی حتی یک بیلبورد هم در خیابان نزد.
  • فیلم «خواب‌زده‌ها» از نظر قصه بسیار ضعیف بود و حیف شد که نقش پیرزن را برای آن خرج کردم. متاسفانه نه به لحاظ مادی و نه به لحاظ معنوی فیلم خوبی نبود.
  • ده نمکی آدم بااعتماد به نفسی است و وقتی از من درخواست بازی در کارهایش را می‌کند من هم چون می‌دانم کارش را با اعتماد پیش می‌برد قبول می‌کنم.
  • من درآمد حاصل از شغل آموزش بازیگری را حلال نمی‌دانم، به این دلیل که نمی‌توان در کار خدا دست برد. من می‌خواهم ظرف ۶ ماه یک خانم یا آقا را تبدیل به یک هنرپیشه معروف کنم. این دست بردن در سرنوشت است. خدواند باید در ذات انسان بازیگری را گذاشته باشد. ما وام هم داشتیم که با عبدالله اسکندری استادم کلاس بازیگری بزنیم اما من درآمدش را صحیح نمی‌دانستم.

الان می‌بینیم که جوان نمی‌تواند درس بخواند و تبدیل به معضل محل شده است. خانواده با این استدلال که جوک می‌گوید و می‌خنداند، این شخص را به کلاس بازیگری می‌فرستند. خودشان هم می‌گویند عبدی هم که نشود، فلانی که می‌شود.

  • بارها شده که به من گفته‌اند فلان مبلغ را می‌دهیم که فرزندمان را بازیگر کنید. به وفور این اتفاق افتاده و من هم مرتب گفته‌ام چنین کاری نمی‌کنم.
  • بارها دیده‌ام که بازی در کنار اکبر عبدی فروخته می‌شود. نقشها به ازای کوتاهی و بلندی قیمت‌های متفاوتی دارند. شما می‌بینید فیلمی را با ۵۰۰ میلیون بودجه ساخته‌اند و فقط با فروش نقش‌ها ۷۰۰ میلیون درآمد داشته است.
  • بارها پیشنهاد فعالیت‌های سیاسی داشته‌ام، حتی پیشنهاد شده که برای شورای شهر و مجلس شورای اسلامی کاندیدا شوم اما من فقط متعلق به قاب تصویر هستم.
  • علی حاتمی نه تنها به بازیگران، بلکه به همه عواملی که درگیر ساخت و تولید فیلم او بودند بها می داد. او می گفت بازیگر مثل گوهر و جواهری است که نویسنده و کارگردان او را کشف می کنند و مسوولان صحنه و لباس و گریم هر کدام کاری روی آن انجام می دهند تا زیباتر باشد، درست مثل برخوردی که با یک الماس صورت می گیرد، چون بازیگر قرار است به زیباترین وجه ممکن به مخاطب تقدیم شود. حاتمی احترام فوق العاده ای برای بازیگر قائل بود. به قول عبدالله اسکندری که من هم همه جوره در زندگی مدیون او هستم، مرحوم حاتمی به گریم کلاس داد و کلا گریم سینما مدیون این استاد است. او تنها کارگردانی است که به گریمور بها می داد، آن هم در روزگاری که دیگران هیچ زمانی برای آن صرف نمی کردند یا ارزش مالی چندانی به این هنر نمی دادند. چنین رفتار خوبی با طراح صحنه و لباس و تدارکات و ... نیز توسط او صورت می گرفت در شرایطی که شاید در بسیاری از پروژه ها همه این امور را به شکل سطحی تنها یک نفر انجام می داد.
  • گریم، برای در آمدن همه نقش ها چنین اهمیتی داشت و اوج این هنر در «هزاردستان» معلوم می شود. آنجا همه بازیگران گریم های سخت داشتند و کار روی چهره آنان چندین ساعت طول می‌کشید.
  • کلید رسیدن به آن شخصیت همین آدم ها هستند. نوشته خوب، کارگردانی خوب، فیلمبرداری خوب، گریم و لباس و ... هر کدام به نوعی در متولد شدن این کاراکتر سهم داشتند؛ یعنی این نقش می توانست یک تیپ باشد اما همه چیز به قدری خوب است که تیپ به شخصیت تبدیل می شود. استاد اسکندری می گوید چهره اکبر عبدی قابلیت گریم دارد و این چیزی است که می تواند در خیلی از بازیگران دیگر هم وجود داشته باشد اما عبدی بر اساس گریم و ظاهر، درون خود را هم واقعا تغییر می دهد.
  • به من می گفتند یک اتفاق خوب در حال شکل گرفتن است. هم مرحوم حاتمی می گفت و هم همسرش خانم خوشکام. مدیر تولیدمان آقای یونس صباحی هم چنین چیزی می گفت. استاد اسکندری هم که همیشه به من لطف داشته، آن زمان می گفت تو به خاطر این نقش باید حتما جایزه بگیری. غلامرضا نگاهی داشت که از همه عبور می کرد، حتی از دیوار و از آدم ها. در صحنه ای از فیلم غلامرضا چادر مادر را می بوسد و این ایده از خودم بود. حاتمی می خواست صحنه محبت مادر و فرزندی در فیلم وجود داشته باشد اما نگران بود اگر غلامرضا مادرش را بغل بگیرد، این بخش را در بیاورند.آن ایده اما چیزی بود که من گفته بودم توی تمرین ها آن را لو نمی دهم و هنگام فیلمبرداری یک بار برای همیشه انجام خواهم داد. وقتی چادر را بوسیدم و رهایش نکردم احساسم این بود که این چادر دارد مثل آبشار بر من می ریزد. همه داشتند پشت دوربین گریه می کردند. از استاد کلاری تا دستیارش شهرام اسدی، خانم خوشکام و ... .
  • اگر می خواستم این حرکت را در خلال تمرین ها چند بار انجام دهم ممکن بود آن جذابیت اولیه اش را از دست بدهد. بارها پیش آمده صحنه ای در فیلمی چند بار تکرار بشود اما در هنگام مونتاژ همان اولی را بگذارند. این تجربه اول ممکن است چند ایراد نسبت به برداشت بیستم داشته باشد، اما حسی که در آن هست به همه چیز می چربد و آن نو بودن فوق العاده، توسط مخاطب دریافت می شود.
  • علی حاتمی فوق العاده زندگی را دوست داشت. به او می گفتند شاعر سینما چون دیالوگ های مخصوص به خودش را داشت. چیدن صحنه و آکسسوار مورد استفاده اش نیز مخصوص به خودش بود و حتی در انتخاب لباس بازیگران هم طبق سلیقه خاص خودش عمل می کرد. در فیلم «دلشدگان» لباس نوازندگان در حقیقت پرچم ایران است و یک علامت قلب هم به معنای عشق در میان آن قرار دارد. این ها چیزهایی است که شاید هر کسی متوجه نشده باشد.
  • می توانم بگویم به شکل ذاتی چیزهایی بلد بودم. وقتی برایم معلم گرفتند، او بعد از نیم ساعت به حالت قهر رفت چون به نظرش آمده بود من کار را بلدم و او را سرکار گذاشته اند! بعد از این ماجرا استاد علیزاده به من گفت حتی لازم نیست پولی خرج کنی، من خودم از استادی می خواهم کار را به تو یاد بدهد چون در این زمینه استعداد خیلی خوبی داری. خلاصه به خاطر مشغله زیاد کاری نشد و بعدها هم دیگر موفق نشدم به این سمت بروم.
  • اصلاً برای یک بازیگر ضروری است که ریتم را به خوبی بشناسد تا در بازی اش خارج نزند. بازیگری هم مثل شعر گفتن است و وزن و ریتم و قافیه دارد. یک بازیگر مثل عضوی از یک گروه ارکستر است و نمی تواند برای خودش کار کند و باید جوری پیش برود که نوع کارش هم آهنگ با کار دیگران باشد. دانستن موسیقی چیزی است که به کار یک شاعر و نقاش و ... هم می آید. به طور کل زندگی، به معنای حفظ ریتم است و کسی که زندگی کردن را بلد است یعنی ریتم را بلد است.
  • اتفاق منحصر به فرد «دلشدگان» این بود که آن زمان اولین باری بود که داشت فیلمی ساخته می شد درباره موسیقی، آن هم با سرمایه شخصی. این اصلا یک جور ریسک کردن بود. حاتمی اما دلش را داشت.
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ