بهار (شهر): تفاوت میان نسخه‌ها

 

== گفتاوردها ==

 

* '''سهم عمر''' «فرهنگ عامیانه بهار»

* '''سیزدع بدر'''

** یعنی همان [[سیزده بدر]] زبان فارسی. از قدیم رسم ویژه‌ای در شهر بهار مرسوم بوده که یواش‌یواش آن رسوم از یاد می‌رود. روز سیزده عجین بود با ''دانگه'' که مخصوص بچه‌ها بود در این روز از ته‌مانده پول‌های عیدی که بچه‌ها داشتند با راهنمایی بزرگ‌ترها، به سهم مساوی پول می‌گذاشتند که سرمایه کودکانه قابلی هم می‌شد و با آن [[دانگه]] تشکیل می‌دادند. یعنی مستقلا بدون نیاز به خانواده، تدارک کودکانه برای [[ناهار]] سیزده بدر تهیه می‌شد و وقتی سفره ناهار انداخته می‌شد میزبان و میمان فقط کودکان بودند که از یکدیگر پذیرایی می‌کردند. در واقع رسم دانگه گذاشتن تمرینی بود برای آمادگی مستقل زیستن بچه‌ها در برزگسالی، گاهی از بزرگتر‌ها نیز به مهمانی دعوت می‌شد که حضور آنها نیز باعث خرسندی بچه‌ها بود. بعد از ظهر سیزده فروردین بچه‌ها به همراه خانواده به دشت و صحرا می‌رفت تا قضا و بلای سال جدید را زیر خاک دفن کنند؛ همچنین بخت خویش را محک بزنند. مهترین عنصر خوارکی آب ترشی یا سرکه رقیق بود که به صحرا برده می‌شد و مهمترین هدف پیدا کردن یونجه تازه برای خوردن با ترشی بود که با انرژی مثبت همراه بود. سپس تفریح و سرگرمی‌های کهن به فراخور حال مانند کوب یا دار که از درخت آویخته همه سوار می‌شدند. دمدمای غروب که نزدیک برگشتن به خانه می‌شد هر کس باید قضا و بلا را دفن می‌کرد و طریقه این عمل بدین صورت بود که باید نخ چروکیده‌ای از لباس خود جدا می‌کرد به هم مچاله می‌کرد سپس با خواست، آرزو و دعا در خاک دفن می‌کرد. اما رسم باستانی که هنگام جستجوی یونجهٔ تازه‌ برای خوردن بود همه بدنبال کشف یونج چهار پَـر بودند که هیچگاه چنین چیزی یافت نمی‌شد چون ساختار برگ یونجه سه پَر است ،هرگز برگ چهار پَر ندیده نشده‌بود ولی اگر هم کسی می‌یافت آرزوی پادشاهی هم می‌کرد، محقق می‌شد. این موضوع برای بچه‌ها خیلی جذاب بود هر سال فقط به عشق یافتن [[برگ یونجه چهار پر]] به دشت و صحرا می‌رفتند.