اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Amouzandeh (بحث | مشارکتها) جز ←بدون منبع |
Amouzandeh (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[Image:Iqbal.jpg|thumb|left|محمد اقبال لاهوری]] |
[[Image:Iqbal.jpg|thumb|left|محمد اقبال لاهوری]] |
||
'''[[W:اقبال لاهوری|اقبال لاهوری]]'''، اندیشمند و شاعر مسلمان شبهقاره هند. زادروز: ([[۱۲۵۰ (هجری شمسی)|۱۲۵۰]] - [[۱۳۱۶ (هجری شمسی)|۱۳۱۶ هجری شمسی]]) برابر با ([[۱۸۷۳ (میلادی)|۱۸۷۳]] - [[۱۹۳۸ (میلادی)|۱۹۳۸ میلادی]]) در پاکستان. |
'''[[W:اقبال لاهوری|اقبال لاهوری]]'''، اندیشمند و شاعر مسلمان شبهقاره هند. زادروز: ([[W:۱۲۵۰ (هجری شمسی)|۱۲۵۰]] - [[W:۱۳۱۶ (هجری شمسی)|۱۳۱۶ هجری شمسی]]) برابر با ([[W:۱۸۷۳ (میلادی)|۱۸۷۳]] - [[W:۱۹۳۸ (میلادی)|۱۹۳۸ میلادی]]) در پاکستان. |
||
== دارای منبع == |
== دارای منبع == |
نسخهٔ ۲۷ اوت ۲۰۰۷، ساعت ۲۳:۲۴
اقبال لاهوری، اندیشمند و شاعر مسلمان شبهقاره هند. زادروز: (۱۲۵۰ - ۱۳۱۶ هجری شمسی) برابر با (۱۸۷۳ - ۱۹۳۸ میلادی) در پاکستان.
دارای منبع
- «به خود راه عشق میپوئی؟// به چراغ آفتاب میجوئی؟»
- نقش فرنگ
- «جنت ملا، خور و خواب و سرود// جنت عاشق، تماشای وجود»
- جاویدنامه
- «در بود و نبود من، اندیشه گمانها داشت// از عشق هویدا شد این نکته که هستم من»
- می باقی
- «عشق را از تیغ و خنجر باک نیست// اصل عشق از باد و خاک و آب نیست»
- اسرار خودی
- «عقلی که جهان سوزد یک جلوه بیباکش// از عشق بیاموزد آئین جهانتابی»
- افکار
بدون منبع
- «بود نقش هستیم انگارهای// ناقبولی ناکس نا کارهای// عشق سوهان زد مرا آدم شدم// عالِم کیف و کم عالَم شدم// حرکت اعصاب گردون دیدهام// در رگ مه گردش خون دیدهام// بهر انسان چشم من شبها گریست// تا دریدم پرده اسرار زيست// از درون کارگاه ممکنات// برکشیدم سر تقویم حيات// من که اين شب را چو مه آراستم// گرد پای ملت بیضاستم// ملتی در باغ و راغ آوازهاش// آتش دلها سرود تازهاش// ذره گشت و آفتاب انبار کرد// خرمن از صد رومی و عطار کرد// آه گرمم رخت برگردون کشم// گرچه دودم از تبار آتشم// خامهام از همت فکر بلند// راز اين نه پرده در صحرا فکند// قطره تا همپایهٔ دریا شود/ ذره از بالندگی صحرا شود»
- «تپیدن و نرسیدن چه عالمی دارد// خوشا کسی که بهدنبال محمل است هنوز»
- «زندگی در صدف خویش گهر ساختن است// عشق ازین گنبد دربسته برونتاختن است»
- «ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم// هیچ نه معلوم شد، آه که من چیستم// موج زخود رفتهای تیز خرامید و گفت// هستم اگر میروم گر نروم نیستم»
- «شاعری زین مثنوی مقصود نیست// بتپرستی بتگری مقصود نيست// هندیام از پارسی بیگانهام// ماه نو باشم تهی پیمانهام// حسنانداز بیان از من مجو// خوانسار و اصفهان از من مجو// گرچه هندی در عذوبت شکر است// طرز گفتار دری شیرینتر است// فکر من از جلوهاش مسحور گـشت// خامه من شاخ نخل طور گشت// پارسی از رفعت اندیشهام// در خورد بافطرت انديشهام// خرده برمينا مگیر ای هوشمند// دل به ذوق خردهٔ مینا ببند»
- «عشق صیقل میزند فرهنگ را»
- «گرفتم که این جهان خاک و ما کف خاکیم// به ذرهذرهٔ ما درد جستجو ز کجاست؟»
- «میارا بزم بر ساحل که آنجا// نوای زندگانی نرمخیز است// به دریا غلت و با موجش درآویز// حیات جاودان اندر ستیز است»
پیوند به بیرون
این یک نوشتار ناتمام است. با گسترش آن به ویکیگفتاورد کمک کنید. |