افضل‌الدین کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۱'''</center>
<center>'''۱'''</center>
{{ب|دنیا مطلب تا همه دینت باشد|دنیاطلبی نه آن نه اینت باشد<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|دنیا مطلب تا همه دینت باشد|دنیاطلبی نه آن نه اینت باشد}}
{{ب|بر روی زمین زیر زمین‌وار بزی|تا زیر زمین روی زمینت باشد<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|بر روی زمین زیر زمین‌وار بزی|تا زیر زمین روی زمینت باشد<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۲'''</center>
<center>'''۲'''</center>
{{ب|بر هر که حسد بری امیر تو شود|وز هر که فروخوری اسیر تو شود<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|بر هر که حسد بری امیر تو شود|وز هر که فروخوری اسیر تو شود}}
{{ب|تا بتوانی تو دستگیری می‌کن|کان دست‌گرفته دستگیر تو شود<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|تا بتوانی تو دستگیری می‌کن|کان دست‌گرفته دستگیر تو شود<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۳'''</center>
<center>'''۳'''</center>
{{ب|ناکرده دمی آنچه تو را فرمودند|خواهی که چنان شوی که مردان بودند<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|ناکرده دمی آنچه تو را فرمودند|خواهی که چنان شوی که مردان بودند}}
{{ب|تو راه نرفته‌ای از آن ننمودند|ور نه که زد این در که درش نگشودند<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|تو راه نرفته‌ای از آن ننمودند|ور نه که زد این در که درش نگشودند<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۴'''</center>
<center>'''۴'''</center>
{{ب|در پس منگر دمی و در پیش مباش|با خویش مباش و خالی از خویش مباش<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|در پس منگر دمی و در پیش مباش|با خویش مباش و خالی از خویش مباش}}
{{ب|خواهی که غریق بحر توحید شوی|مشنو منگر مگو میندیش مباش<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|خواهی که غریق بحر توحید شوی|مشنو منگر مگو میندیش مباش<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۵'''</center>
<center>'''۵'''</center>
{{ب|یا رب چه خوش است بی‌دهن خندیدن|بی‌منت دیده خلق عالم دیدن<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|یا رب چه خوش است بی‌دهن خندیدن|بی‌منت دیده خلق عالم دیدن}}
{{ب|بنشین و سفر کن به‌غایت نیکوست|بی‌زخمت پا گِرد جهان گردیدن<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|بنشین و سفر کن به‌غایت نیکوست|بی‌زخمت پا گِرد جهان گردیدن<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۶'''</center>
<center>'''۶'''</center>
{{ب|از کبر مدار هیچ در سر هوسی|کز کِبر به جایی نرسیدست کسی<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|از کبر مدار هیچ در سر هوسی|کز کِبر به جایی نرسیدست کسی}}
{{ب|چون زلف بتان شکستگی عادت کن|تا صید کنی هزار دل در نفس<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|چون زلف بتان شکستگی عادت کن|تا صید کنی هزار دل در نفس<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
<center>'''۷'''</center>
<center>'''۷'''</center>
{{ب|ای نسخهٔ نامه الاهی که تویی|ای آینهٔ جمال شاهی که تویی<ref name="مجمع الفصحا" />}}
{{ب|ای نسخهٔ نامه الاهی که تویی|ای آینهٔ جمال شاهی که تویی}}
{{ب|بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست|از خود بطلب هرآنچه خواهی که تویی<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{ب|بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست|از خود بطلب هرآنچه خواهی که تویی<ref name="مجمع الفصحا" />}}{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۴۱: خط ۴۱:
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{ترتیب‌پیش‌فرض:کاشانی، افضل‌الدین}}
[[رده:اهالی ایران]]
[[رده:اهالی ایران]]
[[رده:اهالی کاشان]]
[[رده:اهالی کاشان]]

نسخهٔ ‏۱۶ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۰۰:۱۷

افضل‌الدین، محمد بن حسن مَرَقی کاشانی همچنین شهرت‌یافته به بابا افضل (دههٔ ۱۱۹۰، مرق، کاشان - ۱۲۶۹، مرق، کاشان) صوفی، عارف، آموزگار و مؤلف ایرانی در سدهٔ هفتم هجری بود.[۱]

گفتاوردها

۱
دنیا مطلب تا همه دینت باشد      دنیاطلبی نه آن نه اینت باشد
بر روی زمین زیر زمین‌وار بزی      تا زیر زمین روی زمینت باشد[۱]
۲
بر هر که حسد بری امیر تو شود      وز هر که فروخوری اسیر تو شود
تا بتوانی تو دستگیری می‌کن      کان دست‌گرفته دستگیر تو شود[۱]
۳
ناکرده دمی آنچه تو را فرمودند      خواهی که چنان شوی که مردان بودند
تو راه نرفته‌ای از آن ننمودند      ور نه که زد این در که درش نگشودند[۱]
۴
در پس منگر دمی و در پیش مباش      با خویش مباش و خالی از خویش مباش
خواهی که غریق بحر توحید شوی      مشنو منگر مگو میندیش مباش[۱]
۵
یا رب چه خوش است بی‌دهن خندیدن      بی‌منت دیده خلق عالم دیدن
بنشین و سفر کن به‌غایت نیکوست      بی‌زخمت پا گِرد جهان گردیدن[۱]
۶
از کبر مدار هیچ در سر هوسی      کز کِبر به جایی نرسیدست کسی
چون زلف بتان شکستگی عادت کن      تا صید کنی هزار دل در نفس[۱]
۷
ای نسخهٔ نامه الاهی که تویی      ای آینهٔ جمال شاهی که تویی
بیرون ز تو نیست هرچه در عالم هست      از خود بطلب هرآنچه خواهی که تویی[۱]
۸
مردی باید بلندهمت مردی      زین واقعهٔ دیدهٔ خرد پررودی
کو را ز تعلقات این تودهٔ خاک      بر دامن همت ننشیند گردی[۱]
۹
کم گوی و جز از مصحلت خویش مگوی      وز هرچه نپرسدت کسی بیش مگوی
گوش تو دو دادند و زبان تو یکی      «یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی»[۱]

منابع

  1. ۱٫۰۰ ۱٫۰۱ ۱٫۰۲ ۱٫۰۳ ۱٫۰۴ ۱٫۰۵ ۱٫۰۶ ۱٫۰۷ ۱٫۰۸ ۱٫۰۹ هدایت، رضاقلی‌خان. «۱۷۰. افضل‌الدین کاشانی». در مجمع الفصحاء. ج. یکم. به کوشش مظاهر مصفا. تهران: انتشارات امیرکبیر، سال ۲۰۰۲م. ص ۳۵۷.