استان مازندران: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌گفتاورد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ع م گ (بحث | مشارکت‌ها)
جز ع م گ صفحهٔ مازندران را به استان مازندران منتقل کرد: نام رسمی
خط ۳: خط ۳:


== درباره ==
== درباره ==
<center>'''پادشاهی کی‌کاووس و رفتن او به مازندران'''</center>
* «.. که مازندران شهر ما یاد باد/همیشه بر و بومش آباد باد//که در بوستانش همیشه گُلست/به کوه اندرون لاله و سنبلست//هوا خوشگوار و زمین پرنگار/ه گرم و نه سرد و همیشه بهار.»
** ''[[شاهنامه|شاهنامهٔ فردوسی]]''
<center> از [[شاهنامه]] </center>
{{شعر}}
{{ب|...بفرمود تا پیش او خواندند|بر رود سازانش بنشاندند}}
{{ب|به بربط چو بایست بر ساخت رود|برآورد مازندرانی سرود}}
{{ب|که مازندران شهر ما یاد باد|همیشه بر و بومش آباد باد}}
{{ب|که در بوستانش همیشه گلست|به کوه اندرون لاله و سنبلست}}
{{ب|هوا خوشگوار و زمین پرنگار|نه گرم و نه سرد و همیشه بهار}}
{{ب|نوازنده بلبل به باغ اندرون|گرازنده آهو به راغ اندرون}}
{{ب|همیشه بیاساید از خفت و خوی|همه ساله هرجای رنگست و بوی}}
{{ب|گلابست گویی به جویش روان|همی شاد گردد ز بویش روان}}
{{ب|دی و بهمن و آذر و فرودین|همیشه پر از لاله بینی زمین}}
{{ب|همه ساله خندان لب جویبار|به هر جای باز شکاری به کار}}
{{ب|سراسر همه کشور آراسته|ز دیبا و دینار وز خواسته}}
{{ب|بتان پرستنده با تاج زر|همه نامداران به زرین کمر}}
{{ب|چو کاووس بشنید از او این سخن|یکی تازه اندیشه افگند بن...}}
{{ب| | ''[[فردوسی]]''<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://ganjoor.net/ferdousi/shahname/kkavoos/sh1/|عنوان=بخش ۱؛ فردوسی » شاهنامه » پادشاهی کی‌کاووس و رفتن او به مازندران|اثر=گنجور}}</ref>}}
{{پایان شعر}}
== منابع ==
{{پانویس}}
[[رده:ایران]]
[[رده:ایران]]

نسخهٔ ‏۱۷ فوریهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۳۵

مازَندَران استانی در شمال ایران و در کرانه‌های جنوبی دریای خزر.

درباره

پادشاهی کی‌کاووس و رفتن او به مازندران
از شاهنامه
...بفرمود تا پیش او خواندند      بر رود سازانش بنشاندند
به بربط چو بایست بر ساخت رود      برآورد مازندرانی سرود
که مازندران شهر ما یاد باد      همیشه بر و بومش آباد باد
که در بوستانش همیشه گلست      به کوه اندرون لاله و سنبلست
هوا خوشگوار و زمین پرنگار      نه گرم و نه سرد و همیشه بهار
نوازنده بلبل به باغ اندرون      گرازنده آهو به راغ اندرون
همیشه بیاساید از خفت و خوی      همه ساله هرجای رنگست و بوی
گلابست گویی به جویش روان      همی شاد گردد ز بویش روان
دی و بهمن و آذر و فرودین      همیشه پر از لاله بینی زمین
همه ساله خندان لب جویبار      به هر جای باز شکاری به کار
سراسر همه کشور آراسته      ز دیبا و دینار وز خواسته
بتان پرستنده با تاج زر      همه نامداران به زرین کمر
چو کاووس بشنید از او این سخن      یکی تازه اندیشه افگند بن...
      فردوسی[۱]

منابع